ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هَاجَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا فُتِنُوا ثُمَّ جَاهَدُوا وَصَبَرُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (110 )
چند نفر از مسلمانان وقتى سخت گيرى هاى بُت پرستان را ديدند، دست از ايمان خود برداشتند، گويا بُت پرستان به آنان وعده پول و ثروت دادند و آنان را فريب دادند، به همين خاطر آنان بار ديگر به بُت پرستى رو آوردند.
وقتى پيامبر از مكّه به مدينه هجرت كرد، آنان تصميم گرفتند به اسلام بازگردند، آنان همه زندگى خود را رها كردند و به سوى پيامبر شتافتند و او را يارى كردند. وقتى پيامبر به جنگ كافران رفت آنان هم شمشير به دست گرفتند و در جهاد شركت كردند و بر همه سختى ها صبر نمودند.
آنان هميشه با خود فكر مى كردند كه آيا خدا ما را مى بخشد، اكنون تو اين آيه را نازل مى كنى: "من با مؤمنانى كه فريب خوردند امّا باز ايمان آوردند و هجرت نمودند و در راه من جهاد كردند و استقامت ورزيدند، مهربان و بخشنده هستم، آنان را بعد از كارهاى خوبشان مى بخشم".[173]
اين درس بزرگى براى همه است، تو هيچ گاه بندگان خود را نااميد نمى كنى، اگر كسى فريب خورد و به كفر رو آورد، نبايد نااميد شود، او مى تواند توبه كند و به سوى تو بازگردد، كارهاى نيك انجام دهد و به بخشش تو اميدوار باشد.

* * *