مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهَارُ أُكُلُهَا دَائِمٌ وَظِلُّهَا تِلْكَ عُقْبَى الَّذِينَ اتَّقَوْا وَعُقْبَى الْكَافِرِينَ النَّارُ (35 )
از عذاب كافران و بُت پرستان سخن گفتى، اكنون از پاداش مؤمنان و پرهيزكاران ياد مى كنى، بهشتى كه تو به پرهيزكاران وعده داده اى همانند باغى است كه در آن نهرهاى زيادى جارى است.
ميوه هاى بهشت هميشه هست، سايه درختان آن هميشگى است، برگ درختان در آنجا نمى ريزد، در بهشت هيچ كمبودى نيست، حرارتى كه باعث آزردگى باشد، نيست، مؤمنان در سايه دلپذير و نوازشگر درختان روى تخت ها مى نشينند و از نعمت هاى زيباى آنجا بهره مى برند، اين سرانجام نيك مؤمنان است، امّا سرانجام كافران، آتش جهنّم است.

* * *