قَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَأَتَى اللَّهُ بُنْيَانَهُمْ مِنَ الْقَوَاعِدِ فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ مِنْ فَوْقِهِمْ وَأَتَاهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لَا يَشْعُرُونَ (26 )
بزرگان مكّه به مردم مى گفتند: "قرآن چيزى جز افسانه نيست، محمّد دروغگو و جادوگر است، به سخن او گوش ندهيد".
اين سخنان به گوش محمّد(صلى الله عليه وآله) رسيد، او از اين كه آنان اين گونه مردم را فريب مى دهند، ناراحت شد، اكنون تو او را اين گونه دلدارى مى دهى: "اى محمّد ! فقط تو را دروغگو نخوانده اند، با پيامبران قبل از تو هم اين گونه رفتار شد، كافران نيرنگ مى كردند و مردم را از دين من منحرف مى كردند، من زلزله اى فرستادم، پايه هاى خانه هاى آن ها را خراب كردم و سقف خانه ها بر سرشان فرود آمد، عذاب از جايى كه گمان نمى كردند به سراغشان آمد".

* * *