وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آَيَةٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ أَنَابَ (27 ) الَّذِينَ آَمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ (28 ) الَّذِينَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآَب (29 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) براى بُت پرستان قرآن تو را مى خواند و از آنان مى خواست تا از شرك و بُت پرستى دست بردارند، بُت پرستان در مقابل از او مى خواستند تا معجزه اى بياورد، اين تقاضاى آنان بهانه اى بيش نبود.
پيامبر براى آنان، قرآن را به عنوان معجزه آورده بود و از آنان خواسته بود تا يك سوره مانند قرآن بياورند، اگر آنان به دنبال حقيقت بودند، وقتى عجز خود را از آوردن يك سوره مانند قرآن ديدند، بايد ايمان مى آوردند.
وظيفه پيامبر اين است كه مردم را از عذاب روز قيامت بترساند و پيام تو را به آنان برساند. اگر آنان به دنبال معجزه هستند، قرآن معجزه اوست، مشكل اين است كه آنان از روى لجاجت، تقاضاى معجزه مى كنند.
اين قانون توست: تو مى دانى چه كسى در پذيرش حقّ لجاجت مى كند، پس او را به حال خود رها مى كنى، زيرا او حقّ را شناخته است امّا از روى لجاجت آن را نمى پذيرد. او در گمراهى خود غوطهور مى شود و ديگر به راه راست هدايت نمى شود.
امّا كسانى كه به سوى تو رو كنند و در جستجوى حقيقت باشند، از توفيق تو بهره مند مى شوند و تو آنان را هدايت مى كنى، آنان ايمان مى آورند و قلبشان به ياد تو آرامش و اطمينان مى يابد و به درستى كه فقط با ياد توست كه دل ها آرام مى گيرند.
هر كس كه به تو ايمان ندارد، احساس تنهايى و اندوه مى كند، او به هر چيزى پناه مى برد، امّا خودش مى داند تنهاست و هيچ چيزى نمى تواند به او براى هميشه پناه بدهد، هر چه در اين دنياست، فانى و نابود مى شود.
فقط تو نابود نمى شوى و هميشگى هستى، كسى كه به تو ايمان آورد و به تو توكّل نمايد، هرگز مضطرب نمى شود، دل او آرام است، زيرا ياد تو آرام بخش دلهاست.
كسانى كه ايمان مى آورند و عمل نيكو انجام مى دهند، بهترين زندگى ها و بهترين سرانجام ها براى آنان خواهد بود، آرى، آنان در اين دنيا با آرامش زندگى مى كنند و در آخرت در بهشت تو جاى خواهند گرفت.

* * *

ذكر و ياد تو چيست؟
وقتى كه نام تو را بر زبان مى آورم و در قلب خود تو را ياد مى كنم، آرامشى را احساس مى كنم.
قرآن هم ذكر توست، وقتى قرآن مى خوانم، قلب من آرام مى شود، همين طور ياد محمّد و اهل بيت(عليهم السلام) به دل ها آرامش مى دهند، آن ها هم ذكر تو هستند.[72]
من در اين دنياى پر از غفلت با ياد اهل بيت(عليهم السلام) مى توانم به آرامش برسم، تو ياد آن ها را ياد خودت قرار داده اى.
آن ها دروازه هاى ايمان هستند، اگر مى خواهم به سوى ايمان واقعى رو كنم بايد به سوى آن ها رو كنم و به آن ها توجّه نمايم، حقيقت ايمان را بايد از آن ها فرا بگيرم، براى رسيدن به سعادت، بايد راه آنان را بپيمايم.
اگر كسى براى رسيدن به تو از راهى غير از راه آن ها برود، به هدف خويش نخواهد رسيد.

* * *

روزى از روزها، موسى(عليه السلام) از جايى عبور مى كرد، نگاهش به مردى افتاد كه دست هاى خود را به سوى آسمان بلند كرده بود و دعا مى كرد، موسى(عليه السلام) از كنار او عبور كرد و بعد از مدّتى، باز حضرت موسى از آنجا عبور كرد، ديد كه آن مرد هنوز دعا مى كند و دست هايش رو به آسمان است و اشك از چشمانش جارى است، گويا هنوز حاجت روا نشده است. در اين هنگام خدا با موسى(عليه السلام) چنين سخن گفت: "اى موسى ! او هرچقدر مرا بخواند و دعا كند، دعايش را مستجاب نمى كنم، اگر او مى خواهد من صدايش را بشنوم و حاجتش را روا كنم بايد به دستور من عمل كند، من دستور داده ام تا بندگان من از راهى كه گفته ام مرا بخوانند. اين مرد هم بايد از راه ايمان به سوى من بيايد، نه اين كه راه ديگرى را بپيمايد و از راه ايمان روى برگرداند".[73]

* * *

اكنون مى فهمم كه چرا بايد از راه مهدى(عليه السلام) پيروى كنم، راه مهدى(عليه السلام) مرا به تو مى رساند، تو ياد مهدى(عليه السلام) را همچون ذكر خودت قرار دادى.
ياد مهدى(عليه السلام) دل را آرام مى كند، همانگونه كه ياد تو آرامش به دل مى دهد.
سلام من به مهدى(عليه السلام) !كه مرا به سوى تو فرا مى خواند و دست مرا مى گيرد و به سوى تو مى آورد.
فقط او مى تواند راه تو را به من نشان بدهد، راهى كه درست است و هيچ گمراهى ندارد، او هدايت كننده همه آفريده هاى توست، فرشتگان هم اگر بخواهند به تو نزديك شوند، بايد نزد او بيايند. او حجّت تو بر همه جهانيان است.
علم و دانش او فراتر از ديگران است، تو به او مقامى بس بزرگ داده اى و براى همين است كه او مى تواند همه را به سوى تو راهنمايى كند.
ياد مهدى(عليه السلام)، در اين روزگار بى كسى، آرام بخش دل من است !

* * *