وَإِنْ تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ أَئِذَا كُنَّا تُرَابًا أَئِنَّا لَفِي خَلْق جَدِيد أُولَئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ وَأُولَئِكَ الاَْغْلَالُ فِي أَعْنَاقِهِمْ وَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (5 )
اين مردم، بُت مى پرستيدند، تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را براى هدايت آن ها فرستادى، محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواست مردم از گمراهى نجات پيدا كنند و سعادتمند شوند، امّا مردم به او سنگ مى زدند، ديوانه اش مى خواندند و خاكستر بر سرش مى ريختند.
محمّد(صلى الله عليه وآله) از كارهاى اين مردم تعجّب مى كرد، امّا عجيب تر از آن، سخنان آنان است كه مى گويند: "وقتى مرگ به سراغ ما آمد و ما خاك شديم، چگونه ممكن است كه دوباره زنده شويم".
آنان كسانى هستند كه راه كفر را برگزيدند و يگانگى تو را انكار كردند، روز قيامت كه فرا برسد، فرشتگان زنجيرهاى آهنين بر گردن آن ها مى اندازند، آن ها را به سوى جهنّم مى برند و آنان براى هميشه همدم آتش سوزان خواهند بود.

* * *