وَيَجْعَلُونَ لِمَا لَا يَعْلَمُونَ نَصِيبًا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ تَاللَّهِ لَتُسْأَلُنَّ عَمَّا كُنْتُمْ تَفْتَرُونَ (56 )
بُت پرستان تو را به عنوان "خدا" قبول داشتند و بُت ها را شريك تو مى دانستند، بزرگان مكّه به آنان مى گفتند كه بايد قسمتى از ثروت خود را براى بُت ها نذر كنند و اگر آن ها اين كار را نكنند به خشم بُت ها گرفتار خواهند شد.
مردم هم سخن آنان را گوش مى كردند و هر سال تعداد زيادى از شتر، گوسفند و... را براى بُت ها نذر مى كردند. اين شترها و گوسفندها را به چه كسى مى رسيد؟
به بزرگان مكّه !
چرا؟
چون آنان خود را خادم بُت ها معرّفى كرده بودند.
بزرگان مكّه با اين كار به ثروت زيادى رسيده بودند، آنان از نادانى و جهالت مردم بهره مى بردند. اگر كسى نذر خود را نمى آورد، بزرگان مكّه به او مى گفتند: "بت ها فهميده اند تو نذر خود را نياورده اى و به زودى بر تو خشم خواهند گرفت و بلاى بزرگى بر تو مى رسد". آن بيچاره هم مى ترسيد و فوراً چند شتر يا گوسفند را براى بُت ها مى آورد.
به راستى چرا اين مردم قدرى فكر نمى كردند؟ بُت ها چيزى جز قطعه اى از سنگ يا چوب نبودند، آنان هرگز علم و آگاهى نداشتند، بُت هرگز نمى تواند بفهمد كسى نذر خود را آورده است يا نه.
بُت ها موجودات بى جانى بودند كه هيچ چيز را درك نمى كردند، امّا بزرگان مكّه اين سخنان دروغ را به مردم مى گفتند و با اين كار، حكومت و اقتدار خود را بر آن مردم بيچاره استوار مى كردند.
امّا تو به همه كارهاى آنان آگاهى و مى بينى كه چگونه به مردم دروغ مى گويند، تو به زودى سزاى اين دروغگويى ها را به آنان مى دهى و آنان را به آتش جهنّم گرفتار مى سازى.

* * *