وَقَالَ يَا بَنِيَّ لَا تَدْخُلُوا مِنْ بَاب وَاحِد وَادْخُلُوا مِنْ أَبْوَاب مُتَفَرِّقَة وَمَا أُغْنِي عَنْكُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْء إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَعَلَيْهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ (67 )
فرزندان يعقوب(عليه السلام) بسيار خوشحال شدند، زيرا پدر به آنان اعتماد كرده بود و آنان مى توانستند به مصر بروند و با دست پر برگردند، آنان نگران زن و فرزندان خود بودند و مى دانستند كه به زودى آذوقه آنان تمام مى شود.
يعقوب(عليه السلام) به آنان رو كرد و گفت: "فرزندانم ! وقتى به مصر رسيديد، از يك دروازه وارد شهر نشويد، بلكه به چند گروه تقسيم بشويد و هر گروه از دروازه اى وارد شهر بشود، البته من با اين رهنمود نمى توانم حوادثى را كه از جانب خداست از شما دور كنم، آنچه خدا بخواهد، همان مى شود، فرمانروايى فقط براى خداست، من بر او توكّل مى كنم و توّكل كنندگان بايد فقط بر او توكّل كنند".

* * *

راز اين سخن يعقوب(عليه السلام) چه بود؟
يعقوب(عليه السلام) از چشم زخم مى ترسيد، فرزندان او زيبا و رشيد بودند و اگر همگى از يك دروازه وارد شهر مى شدند، ممكن بود كه مردم آنان را چشم زخم بزنند.
يك سؤال به ذهنم مى رسد: چرا بار اوّلى كه پسران يعقوب(عليه السلام) به مصر مى رفتند به آنان چنين سفارشى نكرد؟
بار اوّلى كه آن ها به مصر رفتند، كسى آن ها را نمى شناخت، مردم مى گفتند كه آن ها مردمى بيچاره هستند كه گرسنگى به آنان رو كرده است، امّا وقتى آنان نزد يوسف رفتند، يوسف احترام زيادى از آنان گرفت، همه فهميدند كه آنان نزد عزيز مصر، مقام و جايگاهى پيدا كرده اند.
پسران يعقوب(عليه السلام) براى پدر تعريف كردند كه عزيز مصر از آنان احترام زيادى گرفت، يعقوب(عليه السلام)مى دانست كه مردم مصر ديگر پسران او را مى شناسند و وقتى همه اين يازده برادر از يك دروازه وارد شهر بشوند، چه بسا مردم آنان را چشم زخم خواهند زد.

* * *