أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّيْلُ زَبَدًا رَابِيًا وَمِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيْهِ فِي النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْيَة أَوْ مَتَاع زَبَدٌ مِثْلُهُ كَذَلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا يَنْفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الاَْرْضِ كَذَلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الاَْمْثَالَ (17 )
حق ماندنى است، هيچ گاه نور آن خاموش نمى شود، گاهى ضعيف مى شود ولى از بين نمى رود.
باطل رفتنى است. ممكن است چند روزى زرق و برق داشته باشد و چشم همه را پر كند، امّا سرانجام نابود مى شود.
در اينجا دو مثال براى حقّ و باطل بيان مى كنى:
* مثال اوّل: باران مى بارد و نهرها و رودخانه ها از آن پر مى شود و سيل به راه مى افتد. روى سيل، كف فراوانى خودنمايى مى كند.
باطل مانند كف روى آب است كه از بين مى رود و حقّ همان آبى است كه باقى مى ماند، در دل زمين نفوذ مى كند و سپس به صورت چشمه جارى مى شود و مردم از آن بهره مى برند.
* مثال دوم: فلزّاتى مثل آهن، مس و نقره را از معدن استخراج مى كنند، براى ساختن چيزهاى زينتى يا وسايل زندگى، آن ها را روى آتش قرار مى دهند تا ذوب شوند، وقتى به نقطه ذوب مى رسند، كف ها و زنگارهايى روى آن پيدا مى شود.
باطل مانند آن كف هايى است كه روى فلزات ذوب شده قرار مى گيرد و ارزشى ندارد و به دور ريخته مى شود و حق، اصل آن فلز است كه باقى مى ماند.
تو اين گونه براى بندگان خود مثال مى زنى: كسى كه باطل گرا شد همانند كف ها بيهوده و بى فايده است، كسى كه حق گرا مى باشد همانند آب و فلزى است كه سودمند است.
آرى،كسانى كه باطل گرا هستند، بالانشين و پر سر و صدا ولى توخالى هستند و به زودى از بين مى روند، امّا كسانى كه حق گرا هستند متواضع و سودمند مى باشند و باقى مى مانند.

* * *