ذَلِكَ لِيَعْلَمَ أَنِّي لَمْ أَخُنْهُ بِالْغَيْبِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي كَيْدَ الْخَائِنِينَ (52 ) وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لاََمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ (53 )
وقتى پادشاه اين سخنان را شنيد، بسيار ناراحت شد، او با خود فكر كرد كه چرا مردى كه امروز با تعبير خواب و طرح خود، باعث نجات كشور مصر شده است، بيست سال بى گناه در گوشه زندان بوده است؟
پادشاه تصميم گرفت تا زليخا و همه آن زنان را به سزاى كار خود برساند، او فرستاده اى را نزد يوسف فرستاد. فرستاده پادشاه به زندان رفت و به يوسف چنين گفت: "اى يوسف ! زليخا و همه زنان به گناه خود اعتراف كردند و بى گناهى تو ثابت شد، اكنون از زندان بيرون بيا، پادشاه مى خواهد زليخا و آن زنان را كيفر كند".
وقتى يوسف اين سخن را شنيد گفت:
ــ من هرگز راضى نيستم آنان را مجازات كند، دوست ندارم پادشاه آنان را شكنجه كند يا به زندان افكند.
ــ اين تقاضاى خودت بود كه پادشاه آنان را جمع كند و از آنان آن سؤال را بپرسد، اگر تو به مجازات آنان راضى نيستى، پس آن تقاضا براى چه بود؟
ــ زليخا به من تهمت زنا زد، من مى خواستم شوهر او كه عزيز مصر است بداند كه من در پنهانى به او خيانت نكردم، خائن همسر اوست كه پيروز نشد و خدا خيانت او را براى مردم روشن ساخت.
يوسف از پاكدامنى خود سخن گفت، امّا او مى داند كه اين پاكدامنى به توفيق تو بوده است، پس فوراً چنين مى گويد: "من خودستايى نمى كنم و خود را از خطا مصون نمى دانم، من هم انسان هستم، نفس سركش، انسان را به كارهاى زشت و ناروا امر مى كند، مگر كسى كه خدا به او رحم كند و او را از بدى ها حفظ كند و البتّه خداى من آمرزنده و مهربان است".
آرى، يوسف مى خواهد به همه بفهماند كه پاكدامنى و تقواى او، كار خودش نبود، اين تو بودى كه به او توفيق ترك گناه دادى و او توانست بر هواى نفس خود پيروز شود.

* * *