وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآَيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لاََيَات لِكُلِّ صَبَّار شَكُور (5 )
به موسى(عليه السلام) چندين معجزه دادى، يكى از آن ها عصايى بود كه وقتى آن را به زمين مى انداخت، اژدهايى بزرگ مى شد، از او خواستى با قوم خود سخن بگويد و آنان را از تاريكى جهل و شرك به سوى نور ايمان فرا خواند.
تو از موسى(عليه السلام) خواستى تا "ايّام الله" را به آنان يادآورى كند كه در اين يادآورى، براى مردم شكيبا و شكرگزار، نشانه هايى وجود دارد.
امّا منظور تو از "ايّام الله" چيست؟
ترجمه "ايّام الله" به فارسى چنين مى شود: "روزهاى خدا".
همه روزها، روزهاى توست، تو آفريننده شب و روز هستى، امّا در بعضى از روزها حوادثى اتّفاق افتاده است كه نشانه اى از قدرت و عظمت توست. مثلاً طوفان نوح(عليه السلام)چيزى بود كه قدرت تو را نشان داد، همه دنيا براى مدّت ها غرق در آب شد، هيچ كوهى در زمين باقى نماند، مگر اين كه زير آب رفت، آن روز نوح(عليه السلام) و يارانش بر كشتى سوار بودند و تو آنان را نجات دادى.
روزى كه نمرود آتش بسيار بزرگى برپا كرد و ابراهيم(عليه السلام) را در آتش انداخت، تو در آن روز، آتش را براى ابراهيم(عليه السلام)گلستان كردى !
روزى كه رود نيل را شكافتى و قوم موسى(عليه السلام) از ميان آن عبور كردند، روز باشكوهى بود، معجزه اى كه كسى تا به حال آن را نديده بود.
از موسى(عليه السلام) مى خواهى كه آن روزها را براى قوم خود بازگو كند، روزهايى كه عظمت و قدرت تو جلوه گر شد.

* * *

آيا "ايام الله" همين روزهايى بود كه موسى(عليه السلام) براى قوم خود نقل كرد؟ آيا آن روزها فقط در گذشته ها بوده اند؟ آيا در امّت اسلامى، "ايام الله" وجود دارد؟
آن روزها كدامند؟ دوست دارم بدانم امام صادق(عليه السلام) "ايام الله" را چگونه معنا مى كند؟
اين سخن امام صادق(عليه السلام) است: "ايام الله سه روز مى باشد: روز ظهور مهدى(عليه السلام)، روز رجعت، روز قيامت".[86]
اكنون مى فهمم كه "ايام الله" در آينده هم وجود دارد، سه روز مهمّى كه من بايد به ياد آن باشم:
* روز اوّل: روز ظهور
مهدى(عليه السلام)، امام دوازدهم و حجّت تو روى زمين است و اكنون از ديده ها نهان است. او سرانجام ظهور مى كند و در سرتاسر جهان، حكومت عدل را برقرار مى سازد.
دوست دارم بدانم وقتى او ظهور مى كند، دنيا چگونه خواهد بود و تو به بندگانت چه نعمت هايى مى دهى؟
در آن روزگار، از ظلم و ستم هيچ خبرى نيست، فقر از ميان مى رود، مردم ديگر فقيرى را نمى يابند تا به او صدقه بدهند.[87]
فرشتگان همواره بر انسان ها سلام مى كنند; با آن ها معاشرت دارند و در مجالس آن ها شركت مى كنند، دل هاى مردم آن قدر آماده مى شود كه مى توانند فرشتگان را ببينند.[88]
تو آن روز، دست رحمت خويش را بر سر مردم مى كشى و عقل همه انسان ها كامل مى شود.[89]
تو قواى بينايى و شنوايى مردم را زياد مى كنى تا آنجا كه مردم بدون هيچ گونه واسطه اى، در هر جاى دنيا كه باشند مى توانند مهدى(عليه السلام) را ببينند و كلام او را بشنوند.[90]
در هيچ جاى دنيا، انسان بيمارى ديده نمى شود و همه در سلامت كامل زندگى مى كنند.[91]
هيچ اختلافى در سرتاسر دنيا به چشم نمى خورد و مردم از هر قبيله و قومى كه باشند در صلح و صفا با هم زندگى مى كنند.[92]
روزگار ظهور، شكوه زيبايى ها و روز نعمت ها مى باشد، اكنون من تو را سپاس مى گويم كه مرا مشتاق آن روزگار كرده اى، من چشم به راه آمدن مهدى(عليه السلام) هستم تا او را يارى كنم.
* روز دوم: روز رجعت
"رجعت"، همان زنده شدنِ دوباره است، وقتى مهدى(عليه السلام)ظهور كند، سال ها روى زمين حكومت مى كند، بعد از آن روزگار رجعت فرا مى رسد، تو محمّد(صلى الله عليه وآله) و اهل بيت(عليهم السلام) را همراه با گروهى از انسان ها زنده مى كنى، نكته مهم اين است كه هنوز قيامت برپا نشده است، روزگار رجعت در همين دنياست.
چگونه مى شود كه تو گروهى از مردگان را (قبل از قيامت و در همين دنيا) زنده كنى؟ آيا اين مطلب عجيب نيست؟
تو "عُزَير" را زنده كردى و در سوره بقره آيه 259 درباره داستان او سخن گفتى. عُزَير، يكى از پيامبران بنى اسرائيل بود، روزى گذرش به شهرى افتاد كه ويران شده بود و استخوان هاى مردگان زيادى در آنجا افتاده بود. مدّتى به آن استخوان ها و جمجمه ها نگاه كرد، سؤالى ذهن او را مشغول نمود: در روز قيامت، چگونه اين مردگان زنده خواهند شد؟
در اين هنگام تو به عزرائيل دستور دادى تا جان او را بگيرد، مرگ عُزَير فرا رسيد. صد سال گذشت. بعد از گذشت صد سال، دوباره او را زنده كردى و او به شهر خود بازگشت، وقتى به شهر خود رسيد ديد همه چيز تغيير كرده است، آرى ! صد سال گذشته بود، همسر او از دنيا رفته بود و...
تو به هر كارى توانا هستى، تو وعده داده اى كه بهترين دوستان خود را دوباره به اين دنيا باز خواهى گرداند، اين وعده توست و تو به وعده هاى خود عمل مى كنى.
روزگار رجعت، روزگار باشكوهى است. من به آن روز ايمان دارم و آن را از "ايّام الله" مى دانم.[93]
ذكر اين نكته لازم است: روزگار رجعت بعد از ظهور مهدى(عليه السلام) است! در زمان ظهور مهدى(عليه السلام)، گروهى از مؤمنان زنده مى شوند و به يارى مهدى(عليه السلام)مى آيند، آن مؤمنان زنده مى شوند ولى روزگار رجعت فرا نرسيده است، روزگار رجعت وقتى است كه امام حسين(عليه السلام) رجعت كند. پس از آن كه مهدى(عليه السلام)ظهور كرد و سال هاى سال در اين دنيا حكومت كرد، امام حسين(عليه السلام)رجعت مى كند، او اوّلين امامى كه به دنيا رجعت مى كند، با رجعت او روزگار رجعت آغاز مى شود.[94]
* روز سوم: روز قيامت
وقتى بخواهى قيامت را برپا كنى، جهان را دگرگون مى كنى، نور خورشيد خاموش مى شود، همه جا را تاريكى فرا مى گيرد، كوه ها از هم متلاشى شده و در هم كوبيده مى شوند.
پس از آن، همه مردگان را زنده مى كنى و آنان براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند، تو به حساب آنان رسيدگى مى كنى، بندگان خوبت را در بهشت مهمان مى كنى و آنان براى هميشه از نعمت هاى زيباى تو بهره مند مى شوند، امّا كافران و دشمنان دين خود را در آتش جهنّم گرفتار مى سازى.
من به روز قيامت ايمان دارم، از تو مى خواهم كه مرا از آتش جهنّم نجات دهى و بهشت خود را نصيب من گردانى.

* * *

اين سه روز، روز نمايش قدرت و عظمت توست، روز ظهور، روز رجعت، روز قيامت ! اين سه روز، روزهاى تو هستند.
ايّام الله !
من نبايد خيال كنم كه مثلاً روز ظهور، يك شبانه روز است !
واژه "روز"، در اينجا معنى "روزگار" است، پس بهتر است بگويم: "روزگار ظهور"، "روزگار رجعت" و "روزگار قيامت".

* * *