وَعَلَى اللَّهِ قَصْدُ السَّبِيلِ وَمِنْهَا جَائِرٌ وَلَوْ شَاءَ لَهَدَاكُمْ أَجْمَعِينَ (9 )
اكنون مى خواهى از يك نعمت معنوى ياد كنى: نعمتِ هدايت، تو پيامبران را براى هدايت انسان فرستادى تا راه سعادت را به او نشان دهند، اين قرآن را بر محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل كردى و آن را تا روز قيامت حفظ مى كنى، اين قرآن راه را به همه نشان مى دهد، همواره راه حقّ و باطل وجود دارد، راه ايمان، راه كفر ! اين قانون توست.
اگر تو مى خواستى مردم را مجبور به ايمان كنى، همه ايمان مى آوردند، امّا تو اين طور اراده نكردى، تو ايمانى كه با اجبار باشد را دوست ندارى، ايمانى كه انسان آن را خود آزادانه برگزيند را دوست دارى !
تو راه سعادت را نشان مى دهى، بعد از آن ديگر نوبت انتخاب انسان است، او بايد راه خودش را انتخاب كند، تو انسان را با اختيار آفريدى، به او حقّ انتخاب داده اى، انسان را به سوى ايمان فرا مى خوانى و وسيله هدايت او را فراهم مى سازى، امّا هرگز او را در پيمودن راه صحيح مجبور نمى كنى، راه را نشان مى دهى، انتخاب با خود اوست.

* * *