أَفَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُوا السَّيِّئَاتِ أَنْ يَخْسِفَ اللَّهُ بِهِمُ الاَْرْضَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لَا يَشْعُرُونَ (45 ) أَوْ يَأْخُذَهُمْ فِي تَقَلُّبِهِمْ فَمَا هُمْ بِمُعْجِزِينَ (46 ) أَوْ يَأْخُذَهُمْ عَلَى تَخَوُّف فَإِنَّ رَبَّكُمْ لَرَءُوفٌ رَحِيمٌ (47 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) در مكّه است و كار خود را ادامه مى دهد، او مردم را به يكتاپرستى فرا مى خواند، پيروان او روز به روز زيادتر مى شوند، بزرگان مكّه نقشه مى كشند تا محمّد(صلى الله عليه وآله) و پيروانش را بيشتر اذيّت و آزار بدهند.
آنان كه اين نقشه ها را مى كشند آيا از اين كه عذاب ناگهانى تو بر آنان فرود آيد، در امان هستند؟
كدام عذاب؟
آن عذاب كه آنان را در دل زمين فرو ببرد; آن عذاب از جايى مى رسد كه گمانش را ندارند.
آنان از كدام عذاب در امان هستند; عذابى كه در مسافرت ها و رفت و آمدها بر سرشان فرود آيد و كارى از دستشان بر نيايد; عذابى كه در حال ترس و وحشت، آنان را فرا گيرد، آنان نشانه هاى عذاب را ببينند و ترس همه وجودشان را بگيرد.
تو به آنان مهلت مى دهى، در عذاب بندگان خود عجله و شتاب نمى كنى، شايد آنان توبه كنند و رستگار شوند، تو خداى مهربان هستى، به بندگانت مهربانى مى كنى، گناه آنان را مى بخشى.

* * *