قَالُوا تَاللَّهِ تَفْتَأُ تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضًا أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ (85 ) قَالَ إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّي وَحُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَأَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ (86 )
پسران يعقوب(عليه السلام) وقتى ديدند كه او شب و روز گريه مى كند به او گفتند:
ــ پدر ! تو هنوز هم فكر يوسف هستى؟ تو آنقدر، يوسف يوسف مى گويى تا خود را بيمار كنى يا اينكه جان بدهى ! يوسف را فراموش كن !
ــ من كه از شما شكايتى ندارم و به شما چيزى نمى گويم، من درد و غم خود را تنها به خدا مى گويم، من از لطف بى اندازه او چيزهايى را مى دانم كه شما نمى دانيد. من به لطف او اميد دارم.

* * *

مدّتى گذشت، چشمان يعقوب(عليه السلام) نابينا شده بود، او كارش گريه بود، امّا هرگز كلمه اى نگفت كه نشان از نارضايتى او باشد، او به رضاى تو راضى و خشنود بود.
تو ديدى كه يعقوب(عليه السلام) در اين امتحان هم موفّق و پيروز بيرون آمد، تو به بلاى فراق بنيامين مبتلايش كردى و باز هم صبر كرد، به همين خاطر تو به او مقام بزرگى عطا كردى و اراده كردى كه روزگار غم و اندوه او را به پايان برسانى و او را به يوسف برسانى.

* * *

يعقوب(عليه السلام) در خانه خود نشسته بود، ناگهان فكرى به ذهن او رسيد، دست به دعا برداشت و از تو خواست تا كارى كنى كه عزرائيل را ببيند، همان فرشته اى كه جان انسان ها را مى گيرد.
تو به عزرائيل دستور دادى كه به زمين نازل شود و به خانه يعقوب(عليه السلام) برود.
عزرائيل نزد يعقوب(عليه السلام) رفت و سلام كرد و جواب شنيد. عزرائيل چنين گفت:
ــ اى پيامبر خدا ! من به اينجا آمده ام، آيا با من كارى داشتيد؟
ــ آرى. مى خواهم از تو سؤال مهمّى بپرسم.
ــ چه سؤالى؟
ــ اى عزرائيل ! هر كس كه از دنيا مى رود، تو جان او را مى گيرى، به من بگو آيا جان يوسف را گرفته اى؟
ــ نه. من هنوز جان او را نگرفته ام.
يعقوب(عليه السلام) بسيار خوشحال شد و سجده شكر به جا آورد، عزرائيل هم اجازه گرفت و رفت.

* * *