وَلَمَّا دَخَلُوا مِنْ حَيْثُ أَمَرَهُمْ أَبُوهُمْ مَا كَانَ يُغْنِي عَنْهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْء إِلَّا حَاجَةً فِي نَفْسِ يَعْقُوبَ قَضَاهَا وَإِنَّهُ لَذُو عِلْم لِمَا عَلَّمْنَاهُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (68 )
پسران يعقوب(عليه السلام) به سوى مصر حركت كردند و وقتى به آنجا رسيدند، به چند گروه تقسيم شدند و هر گروهى از دروازه اى وارد شهر شدند، آنان به سخن پدر خويش عمل كردند و از چشم زخم در امان ماندند، امّا اين كار نتوانست بلا را از آنان دور كند.
تو چنين مقدّر كرده بودى كه بنيامين به تهمت دزدىِ ساختگى نزد يوسف بماند و آنان با اين كه به پدرشان قول داده بودند بنيامين را سالم برگردانند، نتوانستند اين كار را بكنند.
آرى، آنان با خوشحالى وارد شهر شدند، امّا چند روز ديگر با ناراحتى و دلى پر از درد اين شهر را ترك مى كنند، اين رنج و بلايى بود كه تو براى آنان و پدرشان مقدّر كرده بودى و هيچ كس نمى توانست اين سرنوشت را تغيير دهد، البته ظاهر اين سرنوشت، رنج و بلا بود، امّا باطن آن چيزى جز شادى و خوشحالى نبود، تو همه اين كارها را مى كنى تا يعقوب(عليه السلام) را به يوسف برسانى، سال هاى سال است كه يعقوب(عليه السلام) در فراق يوسف اشك مى ريزد، ديگر وقت آن است كه ديدار يوسف را به او ارزانى دارى.
تو به يعقوب دانشى فراوان داده بودى، او مى دانست كه همه كارهاى تو از روى حكمت است، بلا و رنجى كه تو براى بنده ات مقدّر مى كنى، چيزى جز خير و زيبايى نيست، امّا بيشتر مردم اين نكته را نمى دانند.