لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَسْتَجِيبُونَ لَهُمْ بِشَيْء إِلَّا كَبَاسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْمَاءِ لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ وَمَا دُعَاءُ الْكَافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَال (14 )
تو صداى بندگان خود را مى شنوى و از راز دل آنان آگاه هستى، فقط تو مى توانى دعاى انسان ها را مستجاب كنى،كسانى كه بُت ها را صدا مى زنند و از آن ها حاجت مى خواهند، هرگز به حاجت خود نمى رسند، زيرا بُت ها نه صدايى را مى شنوند و نه قدرتى دارند.
كسى كه تشنه است بايد به سوى آب برود، دستان خود را پر از آب كند و آن را بنوشد، اگر كسى دستان خود را از دور به سوى آب دراز كند، هرگز آب به دهان او نمى رسد، با دراز كردن دست از فاصله دور، كسى سيراب نمى شود.
اين مثالى براى بيان حال مؤمن و كافر بود، مؤمنى كه به تو ايمان دارد، همانند كسى است كه نزديك آب رفته است و دست هاى خود را از آب پر كرده و سيراب شده است، امّا كسى كه راه كفر را برگزيد، از حقيقت دور شده است، او مانند كسى است كه از راه دور به سوى آب دست دراز مى كند، امّا هرگز سيراب نمى شود، او گرفتار سراب هاى دروغين شده است، بُت هايى را مى پرستد كه بر هيچ كارى توانايى ندارند، او بُت ها را به يارى مى خواند امّا دعاى او راه به جايى نمى برد.

* * *