وَلَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَلَهُ الدِّينُ وَاصِبًا أَفَغَيْرَ اللَّهِ تَتَّقُونَ (52 ) وَمَا بِكُمْ مِنْ نِعْمَة فَمِنَ اللَّهِ ثُمَّ إِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فَإِلَيْهِ تَجْأَرُونَ (53 ) ثُمَّ إِذَا كَشَفَ الضُّرَّ عَنْكُمْ إِذَا فَرِيقٌ مِنْكُمْ بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ (54 ) لِيَكْفُرُوا بِمَا آَتَيْنَاهُمْ فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (55 )
كسى شايسته پرستش است كه سه ويژگى داشته باشد: آفريننده باشد، به بندگانش نعمت بدهد، از حال آنان باخبر باشد.
به راستى خدايان دروغين و بُت ها كدام يك از اين ويژگى ها را دارند؟ چرا انسان ها فكر نمى كنند؟
تو شايسته پرستش هستى، چون جهان را آفريدى، هرچه در آسمان ها و زمين است از آن توست، فقط بايد از تو اطاعت كرد، چرا انسان ها از بُت ها مى ترسند؟ چرا آنان از خداى دروغين هراس دارند؟
تو شايسته پرستش هستى، چون تو به بندگانت نعمت ارزانى كردى، همه نعمت ها از آن توست، تو به بندگانت روزى مى دهى.
تو شايسته پرستش هستى چون از بندگان خود آگاهى دارى، صدايشان را مى شنوى، وقتى آن ها به بلا و مصيبتى گرفتار مى شوند، تو را صدا مى زنند و از تو يارى مى خواهند، تو صدايشان را مى شنوى و از آن ها دستگيرى مى كنى و آنان را نجات مى دهى.
تو انسان ها را نجات مى دهى، امّا وقتى كه بلا و مصيبت از آنان برطرف شد، گروهى از آنان همه چيز را فراموش مى كنند، گويا كه اصلاً تو را صدا نزده اند، آنان بار ديگر به بُت پرستى رو مى آورند، آنان شكر نعمت تو را به جا نمى آورند، تو به آنان فرصت مى دهى و به زودى آنان نتيجه كارهاى خود را خواهند ديد.

* * *