هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ (12 ) وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلَائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ وَيُرْسِلُ الصَّوَاعِقَ فَيُصِيبُ بِهَا مَنْ يَشَاءُ وَهُمْ يُجَادِلُونَ فِي اللَّهِ وَهُوَ شَدِيدُ الِْمحَالِ (13 )
در اينجا گوشه هايى از اسرار آفرينش را بيان مى كنى تا در آن فكر كنم و بر قدرت تو ايمان بياورم و نور ايمان، قلبم را روشن كند، از رعد و برق و باران سخن مى گويى، بارانى كه از آسمان مى بارد، اساسى ترين نقش را در زندگى انسان ها دارد، معمولاً باران هاى پر بركت با رعد و برق همراه است، وقتى ابرها رعد و برق مى زنند، بعضى دچار ترس مى شوند و بعضى ها خوشحال مى شوند، زيرا اميدوار مى شوند بارانى خواهد آمد و درختان و گياهان را سيراب خواهد كرد.
تو اين ابرهاى باران زا را پديد مى آورى و با باران به طبيعت سرسبزى و خرّمى عطا مى كنى.
رعد (غرّش ابرها)، نشانه ديگرى از قدرت توست.
"رعد، تسبيح و حمد تو مى گويد".
فرشتگان در برابر عظمت و بزرگى تو احساس كوچكى مى كنند و از هيبت تو به تسبيح مشغولند، آنان تو را از هر عيب و نقصى پاك مى دانند و تسليم فرمان تو هستند.
اين ابرها نشانه رحمت توست، امّا اگر تو بخواهى انسان ها را به سزاى گناهانشان برسانى از دل اين ابرها، صاعقه مى فرستى و هركه را بخواهى آسيب مى رسانى، همان طور كه قوم عاد و ثمود را با صاعقه هلاك كردى. اين ها همه، نشانه هاى قدرت توست، امّا باز هم كافران درباره تو جدل و ستيزه مى كنند، آن ها نمى دانند كه قدرت تو بى انتهاست و كافران را به سختى عذاب مى كنى.

* * *

"رعد، تسبيح و حمد تو مى گويد".
منظور از اين سخن چيست؟
تو بارها در قرآن از تسبيح و حمد موجودات بى جان سخن گفته اى، آسمان، زمين، ماه، خورشيد، درختان، كوه ها... همه تو را حمد و ستايش مى كنند. آنان از قوانين تو در آفرينش، فرمان بردارى مى كنند، اين معناى، سجده آنان است كه در قرآن از آن سخن گفته اى.[66]
هر موجودى به اندازه درجه وجودى خود، داراى شعور است و در دنياى خود و به زبان خود، تو را ستايش مى كند و تو را به پاكى مى ستايد، ولى من از درك حقيقت آن ناتوانم.
موجوداتى مثل ماه و خورشيد و كوه و درخت، همسو با بهره وجودى خود، دركى از تو دارند، البته درك آن ها با درك وجودى انسان، قابل مقايسه نيست، تو انسان را با درك و آگاهى بالايى آفريدى، امّا به موجودات ديگر به اندازه خودشان، بهره اى از درك و شعور دادى.
هر آنچه در جهان وجود دارد، مخلوق و آفريده توست. مخلوق يعنى نقص و كمبود !
همه موجودات مى فهمند كه كمبود دارند و به تو نياز دارند، وقتى موجودى نقص هاى خود را مى فهمد، تو را از آن نقص ها پاك مى داند. در واقع، او درك مى كند كمبود دارد و براى ادامه حياتش به تو نياز دارد و تو بى نياز هستى. اين معناى تسبيح اوست.
وقتى موجودى، وجود خود را درك مى كند، مى فهمد كه تو اين وجود را به او داده اى و تو او را آفريده اى. او درك مى كند كه وجودش از تو سرچشمه گرفته است، اين معناى حمد اوست.

* * *

چرا در اينجا فقط از "رعد" نام مى برى؟ در "رعد" چه ويژگى اى وجود دارد كه نامش را جداگانه مى آورى.
همه موجودات حمد و تسبيح تو مى گويند، امّا ذهن بشر متوجّه حمد و تسبيح آنان نمى شود، وقتى كسى به ماه و خورشيد نگاه مى كند، زير درختى مى نشيند، صدايى را نمى شنود. در طبيعت هيچ صدايى مانند رعد هولناك نيست، صداى رعد، انسان را متوجّه خود مى كند، روى سخن تو در اين آيه با بُت پرستان و كافران است، آنان صداى رعد را مى شنوند، تو به آنان مى گويى كه اين صدا، صداى حمد و تسبيح آنان است. هر انسانى به صداى رعد توجّه مى كند.
تو مى خواهى توجّه او را به قدرت خودت معطوف كنى، اين رعد، نشانه اى از قدرت توست، تو خورشيد را خلق كردى، آب دريا و اقيانوس ها را آفريدى، آفتاب را بر آب ها تاباندى و آب ها را بخار كردى و به آسمان فرستادى و ابرهاى باران زا را آفريدى. باد را فرستادى تا ابرها را در آسمان حركت دهد...
رعد با صداى هولناك خود، هشدارى براى غافلان است تا لحظه اى به فكر آيند و در عظمت تو فكر كنند و از خواب غفلت بيدار شوند، رعد با صداى خود تو را ستايش مى كند.

* * *

ابر از ذرّات آب تشكيل شده است، امّا تو از اين ذرّات آب، رعد و برقى مى آفرينى كه مى تواند همه چيز را بسوزاند.
در هر دقيقه در دنيا حدود شش هزار رعد و برق كوچك و بزرگ اتّفاق مى افتد، رعد و برق هاى بزرگ مى توانند در يك لحظه، گرماى 30 هزار درجه سانتيگراد توليد كنند، گرمايى كه تقريباً پنج برابر گرماى سطح خورشيد است !!
برقى كه در رعد و برق توليد مى شود مى تواند به 100 ميليون ولت برسد !

* * *