كَذَلِكَ أَرْسَلْنَاكَ فِي أُمَّة قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهَا أُمَمٌ لِتَتْلُوَ عَلَيْهِمُ الَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَهُمْ يَكْفُرُونَ بِالرَّحْمَنِ قُلْ هُوَ رَبِّي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ مَتَابِ (30 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) را براى هدايت مردم فرستادى، مردمى كه جايگزين امّت هاى قبل بودند، اين سنّت و قانون توست كه از ابتداى خلقت جهان بوده است كه براى هدايت همه انسان ها پيامبرانى را فرستادى.
از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا قرآن را براى آنان بخواند در حالى كه آنان به تو كفر مىورزند. قرآن، رحمتى از سوى توست، آنان قرآن را دروغ مى شمارند و اين كفران نعمت است. قرآن نعمتى است براى آنان.
اگر به قرآن ايمان بياورند، به سعادت دنيا و آخرت مى رسند، امّا آنان اين نعمت را كفران كردند، پيامبر بار ديگر آنان را به يكتاپرستى دعوت مى كند و مى گويد: "خدايى جز او نيست، بر او توكّل مى كنم و بازگشتم به سوى اوست".

* * *

تو خداى يگانه اى و نام هاى زيادى دارى، يكى از نام هاى تو "رحمان" است، يعنى كسى كه بر بندگان خود مهربانى دارد و رحمتش همگان را فرا گرفته است.
وقتى اين آيه را مى خوانم مى بينم كه از خود با نام "رحمان" ياد كرده اى، "بُت پرستان به رحمان كفر ورزيدند"، تو مى خواستى به آنان بفهمانى كه رحمت تو علّت فرستادن قرآن بوده است، مردمى كه به قرآن ايمان نياوردند، در واقع، نعمت تو را كفران كردند.

* * *