وَيَوْمَ نَبْعَثُ مِنْ كُلِّ أُمَّة شَهِيدًا ثُمَّ لَا يُؤْذَنُ لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَلَا هُمْ يُسْتَعْتَبُونَ (84 ) وَإِذَا رَأَى الَّذِينَ ظَلَمُوا الْعَذَابَ فَلَا يُخَفَّفُ عَنْهُمْ وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ (85 ) وَإِذَا رَأَى الَّذِينَ أَشْرَكُوا شُرَكَاءَهُمْ قَالُوا رَبَّنَا هَؤُلَاءِ شُرَكَاؤُنَا الَّذِينَ كُنَّا نَدْعُوا مِنْ دُونِكَ فَأَلْقَوْا إِلَيْهِمُ الْقَوْلَ إِنَّكُمْ لَكَاذِبُونَ (86 ) وَأَلْقَوْا إِلَى اللَّهِ يَوْمَئِذ السَّلَمَ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ (87 )
وقتى تاريخ را مى خوانم، مى بينم دشمنان با اهل بيت(عليهم السلام) چه كردند، حقّ على(عليه السلام) را غصب كردند، حسين(عليه السلام) را مظلومانه شهيد كردند، وقتى مهدى(عليه السلام)هم ظهور مى كند، دشمنان، او را مخالف قرآن معرّفى مى كنند.
وقتى اين مطالب را مى خوانم، غمگين مى شوم، آخر چرا بندگان خوب تو در اين دنيا اين قدر مورد ظلم و ستم واقع مى شوند؟
به من مى گويى صبر كنم، تو به دشمنان ولايت، مهلت دادى، امّا روز قيامت آنان را به عذاب سختى مبتلا مى كنى، در آن روز اهل بيت(عليهم السلام) خود شاهد و گواه مردم روزگار خود مى باشند.
در روز قيامت از هر امّتى، شاهد و گواهى بر آن امّت مى آورى، شاهد هر امّت، پيامبر يا امامى است كه در روزگار آنان زندگى مى كرده است.
البتّه اين شاهد آوردن، براى كسب علم و آگاهى نيست، تو از همه چيز آگاهى كامل دارى، تو مى خواهى خطاكاران را رسوا كنى و اين گونه بر ترس و وحشت آنان بيفزايى، وقتى آنان ببينند كه پيامبران و امامان بر رفتار و كردار آنان شهادت مى دهند، مى فهمند كه ديگر انكار فايده اى ندارد و عذاب جهنّم براى آنان، قطعى است.
در آن روز به خطاكاران اجازه سخن نمى دهى، حتّى آنان حقّ ندارند طلب عفو و بخشش كنند، فرشتگان آنان را به سوى جهنّم مى برند، وقتى آنان آتش جهنّم را مى بينند، ترس تمام وجودشان را فرا مى گيرد و فرياد بر مى آورند و از گناهان خود توبه مى كنند، امّا ديگر دير شده است، در آن روز توبه آنان پذيرفته نمى شود، عذاب آنان كم نمى شود و هيچ فرصتى به آن ها داده نمى شود.

* * *

سخن از روز قيامت به ميان آمد، از حال و روز بُت پرستان برايم مى گويى، همه بُت پرستان براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند، وقتى آن ها بُت هاى خود را مى بينند مى گويند: "بارخدايا ! اينان همان بُت هايى هستند كه ما به جاى تو آن ها را مى پرستيديم، آن ها را به جاى ما مجازات كن، زيرا ما را فريب دادند".
آنگاه تو به آن بُت ها اين قدرت را مى دهى تا سخن بگويند. بُت ها به بُت پرستان مى گويند: "شما دروغ مى گوييد، ما كجا شما را به پرستش خود دعوت كرديم؟ شما هوس خود را مى پرستيديد".
سپس همه انسان ها تسليم فرمان تو مى شوند، تو فرمان مى دهى كه بُت پرستان به جهنّم بروند، هيچ كس نمى تواند نافرمانى تو كند. در آن روز همه بُت ها نابود مى شوند و آن وقت است كه بُت پرستان نااميد مى شوند، آنان خيال مى كردند كه بُت ها مى توانند به آنان سود برسانند و از خطرها نجاتشان بدهند، امّا وقتى مى بينند كه اين بُت ها، نابود مى شوند، اميدشان از دست مى رود.

* * *

چگونه ممكن است كه بُت هاى بى جان در روز قيامت سخن بگويند؟ آيا قطعه اى كه از چوب يا سنگ تراشيده شده است، مى تواند سخن بگويد؟
روز قيامت، روز شگفتى ها مى باشد، در آن روز اعضاى بدن انسان هم سخن مى گويند و بر همه اعمال و رفتار انسان شهادت مى دهند. گناهكاران به اعضاى بدن خود مى گويند: "چرا بر ضدّ ما گواهى داديد؟ آن ها پاسخ مى دهند: خدايى كه تمام موجودات را گويا مى سازد، ما را نيز گويا كرد".[165]
آرى، تو بر هر كارى توانا هستى، در آن روز، اراده مى كنى و به بُت ها قدرت سخن گفتن مى دهى.

* * *