اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضَ وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الَّثمَرَاتِ رِزْقًا لَكُمْ وَسَخَّرَ لَكُمُ الْفُلْكَ لِتَجْرِيَ فِي الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ وَسَخَّرَ لَكُمُ الاَْنْهَارَ (32 ) وَسَخَّرَ لَكُمُ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ دَائِبَيْنِ وَسَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ (33 )وَآَتَاكُمْ مِنْ كُلِّ مَا سَأَلُْتمُوهُ وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا إِنَّ الاِْنْسَانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ (34 )
تو آسمان ها و زمين را خلق كردى و از آسمان بارانى فرود آوردى، به بركت باران ميوه ها را از درختان برآوردى تا انسان از آن ميوه ها بهره ببرد.
كشتى را به خدمت انسان گماشتى، به فرمان تو كشتى ها در درياها روان مى شوند.
من كه تاكنون با كشتى سفر نكرده ام، خيال مى كردم كشتى ها در زندگى من اثرى ندارند، امّا بعداً متوجّه شدم كه بيشتر حمل و نقل كالاها در دنيا با كشتى صورت مى گيرد، صادرات و واردات، لازمه توسعه يك كشور است، اگر كشتى ها نبودند، هرگز تجارت جهانى اين قدر رونق نداشت.
اگر به اطراف خود نگاه كنم، متوجّه مى شوم خيلى از اين وسايل (خود اين وسايل يا مواد اوّليّه آن) با كشتى منتقل شده اند و سپس به دست من رسيده اند.

* * *

تو رودها و نهرها را بر روى زمين جارى كردى و آن ها را به خدمت انسان گماشتى. خورشيد و ماه كه پيوسته در آسمان در حركت هستند را به خدمت انسان گماشتى تا از آن بهره مند شود، شب را براى استراحت و آسودگى و روز را نيز براى تلاش انسان قرار دادى.
اگر هميشه روز بود، براى زندگى چه مشكلاتى پيش مى آمد، از طرف ديگر، اگر هميشه شب بود، چه مى شد، تو جهان را اين گونه با تركيب روز و شب، روشنى و تاريكى آفريدى.
هر آنچه كه انسان براى زندگى در اين دنيا نياز داشت، به او عطا كردى، هرچه او از تو خواست و به صلاح و مصلحت او بود، تو به او عنايت نمودى.
اگر انسان بخواهد نعمت هاى تو را بشمارد، هرگز نمى تواند آن را به شمار آورد، نعمت هاى تو آن قدر زيادند، كه به شماره در نمى آيند، تو اين همه نعمت براى او آفريدى، امّا انسان دچار غفلت و فراموشى مى شود، به خود ظلم مى كند و نعمت هاى تو را كفران مى نمايد.

* * *

در اينجا چهار نكته از شگفتى هاى بدن انسان مى نويسم:
* نكته اوّل
در ريه هاى انسان، هفتصد و پنجاه ميليون بادكنك كوچك وجود دارد كه همواره از هوا پر و خالى مى شوند و اكسيژن را به خون مى رسانند، بشر با تمام پيشرفت هاى خود هنوز نتوانسته است يكى از آن ها را بسازد.
* نكته دوم
در خون انسان، 30 هزار ميليارد سرباز سرخ پوش (گلبول هاى قرمز) وجود دارد، آن ها اكسيژن را از ريه به سلول هاى بدنم مى رسانند و گاز كربنيك را (كه يك ماده كشنده و سمّى است) از آن ها گرفته و به ريه ها مى آورند. ريه ها اين گاز را از بدن من خارج مى كنند.
اين گلبول هاى قرمز به تمام سلول هاى بدن سركشى مى كنند و اين كار فقط 30 ثانيه طول مى كشد، آنان در اين مدّت به سلول ها غذا مى رسانند.
* نكته سوم
روزانه 200 ميليارد از اين سربازان سرخ پوش در راه انجاموظيفه خود فدا مى شوند و براى اين كه در اين سازمان خدمت رسانى، خللى ايجاد نشود معادل همين مقدار، هر روز توليد مى شود.
* نكته چهارم
در خون انسان 50 ميليارد سرباز سفيدپوش (گلبول هاى سفيد) وجود دارد كه در بدن نقش يك ارتش مجهّز را ايفا مى كنند و به همه قسمتهاى بدن شما سر مى زنند و هرگاه نقطه اى از بدن مورد هجوم ميكروب ها قرار بگيرد با آن ها مبارزه مى كنند. اگر اين سربازان مدافع نبودند، سلامت بدن ما در مقابل هجوم ميكروب ها به خطر مى افتاد.

* * *

برايم گفتى كه انسان نمى تواند نعمت هاى تو را بشمارد و به خود ظلم مى كند و نعمت هاى تو را كفران مى نمايد.
آرى، هر سلول تن من نعمت بزرگى است كه قلم از نوشتن عظمت آن ناتوان است. كدام نعمت تو را مى خواهم بشمارم؟
به راستى چرا من كفران نعمت مى كنم؟ تو به من تنى سالم دادى، امّا من آن را در راه گناه به كار مى برم، به من پول مى دهى، با آن اسباب گناه را فراهم مى كنم.
اگر بر فرض من گناه هم نكنم باز هم كفران نعمت مى كنم و به خود ستم مى كنم.
كدام ستم؟ چه ستمى بالاتر از اين است كه تو را از ياد مى برم !
وقتى كار خوبى انجام مى دهم، آن را از خود مى دانم و تو را از ياد مى برم. فكر نمى كنم كه اگر تو توفيقم نداده بودى، من هرگز نمى توانستم آن كار را انجام دهم.