وَأَلْقَى فِي الاَْرْضِ رَوَاسِيَ أَنْ تَمِيدَ بِكُمْ وَأَنْهَارًا وَسُبُلًا لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ (15 ) وَعَلَامَات وَبِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُونَ (16 )أَفَمَنْ يَخْلُقُ كَمَنْ لَا يَخْلُقُ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (17 )
تو در زمين كوه ها را قرار دادى كه از ريشه در دل زمين به هم پيوسته اند و همچون زنجيره اى زمين را مهار مى كنند، رودها را جارى كردى تا به بركت آن، دشت ها بهره ببرند.
تو راه ها را به وجود آوردى تا ما از آن ها استفاده كنيم و به مقصد برسيم، علامت هايى در زمين قرار دادى، در آسمان، ستاره قرار دادى، تا در تاريكى شب، مايه هدايت ما باشد.
آيا تو كه جهان را آفريدى با خدايان دروغين كه نمى توانند چيزى را خلق كنند، برابر هستى؟ چرا بُت پرستان فكر نمى كنند؟

* * *

برايم از راه ها و علامت ها و ستاره سخن گفتى. انسان ها روى زمين، راه به وجود مى آورند و در اين راه ها، علامت هايى قرار مى دهند تا كسى گم نشود، اين كارها، كار انسان است، امّا تو به او اين قدرت و توانايى را دادى كه بتواند چنين كند.

* * *

مى خواهم درباره اين آيه بيشتر بدانم، براى تفسير اين آيه، دوازده حديث داريم. اين حديث ها از امام باقر، امام صادق، امام كاظم و امام رضا(عليهم السلام) نقل شده است.
وقتى اين احاديث را مى خوانم مى فهمم كه منظور از "ستاره"، محمّد(صلى الله عليه وآله)است و منظور از "علامت ها"، امامان معصوم(عليهم السلام)مى باشد.[133]
در واقع در اينجا تو از نعمت نبوّت و امامت سخن مى گويى، تو پيامبر را براى هدايت ما فرستادى، او راه سعادت را به ما نشان داد، بعد از او على(عليه السلام) و فرزندان او را به عنوان امام و رهبر جامعه معرّفى كردى، به آنان عصمت عطا كردى، آنان را از هر خطا و اشتباهى، دور كردى و از ما خواستى تا از آنان پيروى كنيم.
هدايت واقعى در گرو پيروى از محمّد و آل محمّد(عليهم السلام) است، كسانى كه هدايت را در جاى ديگرى مى جويند، راه را گم كرده اند. هر كس به سوى آنان برود، نجات پيدا مى كند، شرط نجات، رفتن به سوى آنان است، هر كس از آن ها جدا شود، سرانجامى جز تباهى ندارد.

* * *