قُلْ لِعِبَادِيَ الَّذِينَ آَمَنُوا يُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لَا بَيْعٌ فِيهِ وَلَا خِلَالٌ (31 )
از ما مى خواهى تا نماز بخوانيم و از آنچه روزيمان كرده اى به نيازمندان پنهان يا آشكارا كمك كنيم، ما تا فرصت داريم بايد براى روز قيامت خود توشه برداريم، در روز قيامت ديگر نمى توان داد و ستدى كرد و رفاقت ها و دوستى ها هم به كار نمى آيد !
در آن روز كافران براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند و فرشتگان آنان را به جهنّم مى برند و ثروت و دوستانشان نمى توانند براى آنان كارى بكنند، سزاى آنان آتش جهنّم است، واى به حال آنان كه به دنبال بُت هاى خود رفتند، آنان تصوّر مى كردند كه بُت ها روزى به ياريشان خواهند آمد، افسوس كه خيلى دير مى فهمند كه هيچ يار و ياورى ندارند !
امّا كسى كه به تو و پيامبران تو ايمان دارد، به شفاعت پيامبران اميدوار است، تو آن روز به پيامبران و دوستان خود اجازه مى دهى تا از مؤمنان شفاعت كنند.

* * *