وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آَيَةٌ مِنْ رَبِّهِ إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْم هَاد (7 )
كافران نزد محمّد(صلى الله عليه وآله) مى آمدند و از او مى خواستند معجزاتى مانند عصاى موسى(عليه السلام) براى آنان بياورد، عصاى موسى(عليه السلام)معجزه بزرگى بود، وقتى آن را بر سنگى زد، از آن دوازده چشمه آب جوشيد، وقتى آن عصا را در مقابل فرعون بر زمين انداخت، تبديل به اژدهايى بزرگ شد. كافران چنين درخواست هايى را از محمّد(صلى الله عليه وآله) داشتند، امّا درخواست هاى آنان براى ايمان آوردن نبود، آن ها دنبال بهانه بودند.
پيامبر براى آنان، قرآن را به عنوان معجزه آورده بود و از آنان خواسته بود تا يك سوره مانند قرآن بياورند، اگر آنان به دنبال حقيقت بودند، وقتى عجز خود را از آوردن يك سوره مانند قرآن ديدند، بايد ايمان مى آوردند، پس معلوم مى شود كه آنان دنبال بهانه بودند.
اكنون تو با محمّد(صلى الله عليه وآله) چنين سخن مى گويى: "اى محمّد ! به بهانه جويى اين كافران توجّه نكن، تو وظيفه خود را انجام بده، پيام مرا به آنان برسان و آنان را از عذاب روز قيامت بترسان، تو وظيفه ندارى كه همه را به اجبار مؤمن كنى، وظيفه تو تنها رساندن پيام من است و بس ! فقط تو نيستى كه اين وظيفه را دارى، من در همه زمان ها براى هر قومى، راهنمايى قرار دادم".
اكنون مى دانم كه تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را فرستادى تا مردم را از عذاب قيامت بيم دهد و در هر زمان، هدايت كننده اى فرستادى. آيا من مى توانم آن هدايت كننده را بشناسم؟

* * *

روزى پيامبر خواست وضو بگيرد، او به على(عليه السلام) اشاره كرد و على(عليه السلام) براى او ظرف آبى آورد، پيامبر وضو گرفت .
سپس دست على(عليه السلام) را گرفت و اين آيه را خواند و فرمود: "من همان كسى هستم كه مردم را از عذاب خدا بيم مى دهم"، پس از آن دستش را به سينه على(عليه السلام) گذاشت و گفت: "اى على ! خدا در هر زمان براى مردم، راهنمايى قرار مى دهد، تو راهنماى اين مردم هستى".[59]

* * *

اسم او "عبدالرّحيم" بود، او در شهر كوفه زندگى مى كرد، به مدينه آمده بود تا امام باقر(عليه السلام) را ببيند و از علم و دانش آن حضرت بهره ببرد.
آن روز امام باقر(عليه السلام) از عبدالرّحيم اين سؤال را كرد:
ــ اى عبدالرّحيم ! آيا آيه 7 سوره رعد را به خاطر دارى؟ آنجا كه خدا به پيامبر مى گويد: "اى محمّد ! تو بيم دهنده هستى و براى هر قومى، راهنمايى است".
ــ آرى.
ــ حتماً شنيده اى كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) اين آيه را خواند و على(عليه السلام) را به عنوان راهنماى مردم معرّفى كرد.
ــ بله. اين سخن را شنيده ام.
ــ اكنون از تو مى پرسم: امروز چه كسى راهنما و هدايت كننده مردم است؟
ــ فدايت شوم. من باور دارم كه شما هدايت كننده اين مردم هستيد.
ــ سخن تو حقّ است. اى عبدالرّحيم ! بدان كه قرآن زنده است و هرگز نمى ميرد، در همه زمان ها، براى مردم راهنمايى آسمانى وجود دارد.
آن روز عبدالرّحيم دانست كه تو در هر زمانى براى مردم راهنما و هدايت كننده قرار داده اى، تو زمين را هيچ گاه از حجّت و امام خالى نمى گذارى، دوازده امام معصوم، وظيفه رهبرى جامعه را به عهده دارند، اين همان راه امامت است كه تو مردم را به پيروى از آن فرا خوانده اى.

* * *

كسانى كه در بيابانى گم مى شوند و راه به جايى نمى برند، خطرات زيادى آن ها را تهديد مى كند: تشنگى، گرسنگى، حمله درندگان و...
اكنون كسى از راه مى رسد و دست آنان را مى گيرد و راه را نشان آنان مى دهد و مى رود تا در بيابان، گمشدگان ديگرى را پيدا كند.
در اين ميان، كسى ديگر پيدا مى شود و دست مردم را مى گيرد و در ادامه مسير آنان را كمك مى كند و نمى گذارد به بيراهه بروند، او آنان را به سلامت به مقصد مى رساند.
اين مثالى بود براى بيان تفاوت پيامبر و امام.
پيامبر مردم را به راه راست راهنمايى مى كند، امام كسى است كه دست آنان را مى گيرد و آنان را به مقصد مى رساند.
پيامبر مردم را از عذاب مى ترساند و از آنان مى خواهد راه راست را برگزينند، امام دست آنان را مى گيرد و آنان را راهنمايى مى كند تا به سر منزل مقصود برسند.
امروز هم مهدى(عليه السلام)، امام من است، اين آيه قرآن را كه مى خوانم او را ياد مى كنم، او همان راهنماى امروز مردم است.
او نماينده تو روى زمين است. اگر به سوى او بروم به هدايت، رهنمون مى شوم و سعادت دنيا و آخرت را از آنِ خود مى كنم.[60]

* * *