بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ المر تِلْكَ آَيَاتُ الْكِتَابِ وَالَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يُؤْمِنُونَ (1 )اللَّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَيْرِ عَمَد تَرَوْنَهَا ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِي لاَِجَل مُسَمًّى يُدَبِّرُ الاَْمْرَ يُفَصِّلُ الاَْيَاتِ لَعَلَّكُمْ بِلِقَاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ (2 )
در ابتدا، چهار حرف "الف"، "لام"، "ميم" و "را" را ذكر مى كنى، قرآن معجزه اى است كه از همين حروف "الفبا" شكل گرفته است.
اين آيات كتاب آسمانى است، تو قرآن را بر محمد(صلى الله عليه وآله) نازل كردى، قرآن سخن حقّ است كه همه بايد از آن پيروى كنند، امّا بيشتر مردم از وسوسه هاى شيطان پيروى مى كنند و به قرآن ايمان نمى آورند.

تو خداى يگانه هستى و بر هر كارى قدرت دارى، تو آسمان ها را بدون ستون هايى كه بتوان ديد، برافراشتى و بر عرش خود قرار گرفتى. اين نشانه قدرت توست. آرى، تو بر عرش خود قرار گرفتى.

* * *

منظور از "عرش"، در اين آيه، علم و دانش توست. علم و دانش تو، همه زمين و آسمان ها را فرا گرفته است. هيچ چيز از علم تو پوشيده نيست. تو تختى ندارى كه بر روى آن بنشينى و به آفريده هاى خود فرمان بدهى، تو بالاتر از اين هستى كه بخواهى در مكانى و جايى قرار گيرى. پس معناى صحيح اين قسمت آيه چنين است: "تو پس از آفرينش آسمان ها، به تدبير امور جهان پرداختى".
تو خورشيد و ماه را مسخّر خود قرار دادى و هركدام تا زمان مشخّصى به سير خود ادامه مى دهند، تو امور جهان را تدبير مى كنى.
تو آيات خود را به روشنى بيان مى كنى و با مردم سخن مى گويى، باشد كه مردم به روز قيامت يقين كنند، در آن روز تو همه را زنده مى كنى و آنان براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند و تو سزاى اعمال آنان را مى دهى.

* * *