قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ قُلِ اللَّهُ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ لَا يَمْلِكُونَ لاَِنْفُسِهِمْ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الاَْعْمَى وَالْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْء وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ (16 )
خداى آسمان ها و زمين كيست؟ چه كسى جهان هستى را آفريده است؟
در جواب بايد گفت: "تويى آن خداى آسمان ها و زمين !".
به راستى چرا عدّه اى به جاى پرستش تو، بُت هايى را مى پرستند كه هيچ نفع و ضررى به حالشان ندارد.
آيا نابينا و بينا برابر هستند؟ كافر كجا و مؤمن كجا؟ آنان هرگز برابر نيستند.
آيا تاريكى و روشنايى يكسانند؟ تاريكى هاى كفر كجا و نور هدايت و ايمان كجا؟ چگونه اين ها مى توانند برابر باشند؟
اگر بُت ها مانند تو قدرت آفرينش داشتند و چيزى را آفريده بودند، ممكن بود كه عدّه اى فريب بخورند و خيال كنند آن بُت ها شايسته پرستش هستند، امّا اين بُت ها كه هرگز چيزى خلق نكرده اند، پس چرا باز هم عدّه اى بُت مى پرستند؟ بُتى كه از قطعه سنگ يا چوب تراشيده شده است و توانايى بر هيچ كارى ندارد، هرگز شايستگى پرستش را ندارد.
تو لايق پرستش هستى كه جهان و هرچه در آن است را آفريدى، تو خداى يگانه اى و بر همه جهان سلطه دارى.

* * *