ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَيْهِ وَهَدَى (122 ) قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعًا بَعْضُكُمْ لِبَعْض عَدُوٌّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَى (123 )وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى (124 )قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَى وَقَدْ كُنْتُ بَصِيرًا (125 ) قَالَ كَذَلِكَ أَتَتْكَ آَيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا وَكَذَلِكَ الْيَوْمَ تُنْسَى (126 )وَكَذَلِكَ نَجْزِي مَنْ أَسْرَفَ وَلَمْ يُؤْمِنْ بِآَيَاتِ رَبِّهِ وَلَعَذَابُ الاَْخِرَةِ أَشَدُّ وَأَبْقَى (127 )
تو آدم(عليه السلام) و همسرش را از بهشت بيرون كردى، آدم(عليه السلام)توبه كرد و تو توبه او را پذيرفتى و او را برگزيدى و مقام پيامبرى به او عطا كردى.
اين گونه بود كه زندگى انسان روى زمين آغاز شد، همه انسان ها از نسل آدم(عليه السلام) و حوّا هستند، انسان ها روى زمين با هم اختلاف مى كنند، گروهى مؤمن هستند و گروهى كافر.
اين دو گروه با هم دشمن هستند، تو هدايت و رهنمودهاى خود را براى انسان ها مى فرستى، هر كس از هدايت هاى تو پيروى كند، گمراه و بدبخت نمى شود، بلكه به سعادت واقعى مى رسد.
هر كس از ياد تو روى برگرداند و راه كفر را انتخاب كند، گرفتار زندگى سختى خواهد شد و در روز قيامت نابينا برانگيخته خواهد شد.
او در روز قيامت مى گويد: "خدايا ! چرا مرا نابينا برانگيختى؟ من كه در دنيا بينا بودم !".
تو به او پاسخ مى دهى: "وضع تو در دنيا نيز چنين بود، وقتى سخنان و آيات من به تو رسيد و تو آن ها را به فراموشى سپردى، پس امروز من تو را فراموش مى كنم و از رحمت من بهره اى نمى برى".
آرى، تو اين گونه كسى را كه ظلم و نافرمانى كند و به آيات تو ايمان نياورد، كيفر مى دهى و به راستى كه كيفر آخرت، سخت تر و پايدارتر است.

* * *

بار ديگر آيه 124 را مى خوانم: "هر كس از ياد تو روى برگرداند، گرفتار زندگى سختى خواهد شد".
اين وعده توست: كسانى كه راه كفر را انتخاب مى كنند، زندگى سختى خواهند داشت، تو در سوره نحل آيه 97 به مؤمنان وعده دادى كه در اين دنيا به آنان "زندگى خوش" مى دهى.
من سؤالى دارم: تو در قرآن وعده مى دهى كه زندگى كافران سخت و زندگى مؤمنان خوش است، اين بر خلاف چيزى است كه من مى بينم ! من بسيارى از كافران را مى بينم كه زندگى خوشى دارند و بسيارى از مؤمنان در سختى زندگى مى كنند.
من بايد تحقيق و مطالعه كنم...

* * *

تو به مؤمنان، گنج قناعت مى دهى و كافران را به بلاىِ حرص دنيا مبتلا مى كنى !
مؤمن كارهاى نيكوى زيادى انجام مى دهد، تو در اين دنيا به او فقط يك پاداش مى دهى و آن هم قناعت است، اگر چيزى در اين دنيا بهتر از قناعت بود، تو آن را به مؤمن مى دادى. قناعت، بزرگ ترين ثروت است.
به كافران حرصِ ثروت بيشتر مى دهى، وقتى من نگاه مى كنم مى بينم كه آنان در ناز و نعمت هستند، امّا اين چيزى است كه من مى بينم ولى قلب آنان هرگز آرامش ندارد، آنان به حرص مبتلا شده اند. ثروت بسيار زيادى دارند، امّا باز هم در جستجوىِ دنيا هستند، آنان حرصِ ثروت بيشتر را مى زنند.
آن همه ثروت به آنان آرامش نداده است، زيرا مالِ دنيا مانند آب شور است، انسان هرچه بيشتر از آن بنوشد، تشنه تر مى شود. اگر كسى قناعت داشته باشد، به كم سير مى شود و انسان حريص هرگز از مال دنيا سير نمى شود.
اين دو جمله چقدر زيباست:
اگر در دنيا چيزى بهتر از قناعت بود، تو آن را به مؤمن مى دادى !
اگر در دنيا چيزى بدتر از حرص به دنيا بود، كافر را به آن مبتلا مى كردى !

* * *

اگر همه دنيا از آنِ من باشد ولى قلب من از نور ايمان خالى باشد، باز هم زندگى سختى خواهم داشت، من باز به دنبال ثروت بيشتر خواهم بود، امّا به راستى چرا همه دنيا نمى تواند مرا آرام كند؟ چرا همه دنيا به من آرامش نمى دهد؟
جواب آن روشن است: تو روح مرا از دنياى ديگرى آفريدى، از دنياى ملكوت. روح من از همه دنيا بزرگ تر است، وقتى من روح خود را اسير مال دنيا مى كنم، روح من احساس مى كند در زندان است ! آرى، اين دنيا زندانى بيش نيست، براى همين است كه اگر همه دنيا را هم داشته باشم، آرامش ندارم، گمشده اى دارم، به دنبال آن مى روم، باز ثروت و دنياى بيشتر را طلب مى كنم، حرص مى زنم، خيال مى كنم آرامش من در ثروت بيشتر است، امّا زهى خيال باطل ! آرامش روح من فقط در ايمان است !
اگر من دستم از مال دنيا خالى باشد، امّا سرمايه ايمان داشته باشم، آرامش دارم، روح من آرام است، من قناعت پيشه مى كنم، زندگى راحتى را تجربه مى كنم. جسم من در اين دنياست امّا روح من با دنياى ملكوت انس دارد.

* * *