قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَنَ أَيًّا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الاَْسْمَاءُ الْحُسْنَى وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَيْنَ ذَلِكَ سَبِيلًا (110 )
سخن از اين به ميان آمد كه كافران اهل فهم و دانش نيستند، آنان روزى ديدند پيامبر سر به سجده گذاشته و چنين مى گويد: "يا الله و يا رحمان". وقتى پيامبر سر از سجده برداشت به او گفتند: "اى محمّد ! تو ما را به يكتاپرستى فرا مى خوانى امّا خودت دو خدا را مى پرستى ! تو در سجده هم الله را صدا مى زنى و هم رحمان ! اين يعنى دو خدايى !".
در اين آيه به آنان مى گويى: "فرقى نمى كند مرا با نام "الله" بخوانيد يا نام "رحمان" زيرا من صاحب نام هاى نيكو و زيبا هستم".
آرى، نام هاى نيكو و زيبايى براى تو وجود دارد، تو از ما خواسته اى تا تو را با آن نام ها بخوانيم.

* * *

تو در قرآن 99 نام خود را ذكر كرده اى، همه اين نام ها زيبا و نيكو هستند، تو دوست دارى كه انسان ها تو را با اين نام هاى زيبا بشناسند.[72]
در اينجا بعضى از نام هاى تو را ذكر مى كنم:
الله، پروردگار، مهربان، بخشنده، آفريننده،
عزّت دهنده، عادل، قدردان، يكتا، بينا،
شنوا، دانا، توانا، توبه پذير، يگانه، قدرتمند،
بزرگ،بى نياز، آگاه، پيروز، يارى كننده، روزى دهنده،
نزديك به بندگان، بى نياز كننده، راهنما...

* * *

هنگامى كه نماز مى خوانم با تو سخن مى گويم، نام هاى زيباى تو را بر زبان مى آورم، حمد و ستايش تو را مى كنم. من نبايد نماز را با داد و فرياد بخوانم، تو از من دور نيستى ! از خودم به من نزديك ترى !
آرى، لازم نيست در نماز فرياد بزنم، البتّه نبايد خيلى هم آهسته بخوانم، بايد طورى نماز بخوانم كه خودم صداى خود را بشنوم، بايد نماز را با صداى متوسط بخوانم، نه خيلى آهسته و نه خيلى بلند.
اكنون ياد گرفتم تا در ركوع، سجده، قنوت، تشهد نماز اين گونه با تو سخن بگويم، البتّه تو از من خواسته اى كه در نماز ظهر و عصر، حمد و سوره را آهسته بخوانم. من نبايد اين را فراموش كنم. همچنين مى دانم حمد و سوره در نماز صبح و مغرب و عشاء را بايد بلند خواند.

* * *