مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاءُ لِمَنْ نُرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلَاهَا مَذْمُومًا مَدْحُورًا (18 ) وَمَنْ أَرَادَ الاَْخِرَةَ وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِكَ كَانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُورًا (19 ) كُلًّا نُمِدُّ هَؤُلَاءِ وَهَؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا (20 )
تو انسان ها را به دو گروه تقسيم مى كنى:
* گروه اوّل:
كسانى كه به آخرت ايمان ندارند، فقط به اين دنيا فكر مى كنند و در جستجوى لذّت ها و خوشى هاى دنيا هستند.
تو به بعضى از آنان به مقدارى كه بخواهى نعمت هاى دنيا را مى دهى، البته بعضى از آنان هم در فقر به سر مى برند. به هر حال، تو به آنان فرصت مى دهى تا زندگى خود را داشته باشند، سرانجام مرگ آنان فرا مى رسد، آنان در روز قيامت براى حسابرسى به پيشگاه تو حاضر مى شوند و با ذلّت و خوارى به جهنّم مى روند.
* گروه دوم:
كسانى كه آخرت را مى خواهند و براى رسيدن به آن تلاش مى كنند و ايمان درستى دارند.
تو به سعى و تلاش آنان ارج مى نهى و به آنان پاداش بزرگى مى دهى.
آرى، تو به هر دو گروه از عطاى خود يارى مى رسانى و آنان را از فضل خود بهره مند مى سازى، تو در اين دنيا فضل خود را از هيچ كس دريغ نمى كنى. مؤمن و دنياطلب، هر دو از نعمت هاى تو در اين دنيا بهره مند مى شوند.

* * *