مَنِ اهْتَدَى فَإِنَّمَا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى وَمَا كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا (15 )
تو اين قرآن را به قلب محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل كردى و از او خواستى تا آن را براى مردم بخواند، گروهى از مردم با او دشمنى كردند و سخن او را نپذيرفتند، محمّد(صلى الله عليه وآله) براى آنان ناراحت مى شد، او دوست داشت آنان ايمان بياورند، امّا تو محمّد(صلى الله عليه وآله)را نفرستاده بودى تا مردم را مجبور به ايمان كند، ايمانى كه از روى اجبار باشد، ارزشى ندارد.
او فقط مأمور بود پيام تو را به همه برساند، اگر آنان تو را پذيرفتند و به قرآن ايمان آوردند، خودشان سود كرده اند، اگر هم قرآن را انكار كردند، به خود ضرر زده اند.
در روز قيامت، هيچ كس بار گناه ديگرى را به دوش نخواهد كشيد، هرگز كسى را به گناه ديگرى عذاب نمى كنند.

* * *

اين قانون توست: تا زمانى كه پيامبرى براى مردم نفرستى و راه حقّ را نشان آنان ندهى، آنان را عذاب نمى كنى.
آرى، تو انسان را با اختيار آفريده اى، پيامبران را براى هدايت او مى فرستى، تو راه حقّ و باطل را به او نشان مى دهى و او را مجبور به پذيرفتن حقّ نمى كنى، اين انسان است كه راه خود را انتخاب مى كند، اگر او راه باطل را انتخاب كرد و بر آن اصرار ورزيد، آن وقت است كه عذاب تو فرا مى رسد.

* * *