أُولَئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آَدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوح وَمِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْرَائِيلَ وَمِمَّنْ هَدَيْنَا وَاجْتَبَيْنَا إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آَيَاتُ الرَّحْمَنِ خَرُّوا سُجَّدًا وَبُكِيًّا (58 )
تو در اين آيات از پيامبران بزرگ خود نام بردى، زكريا، يحيى، عيسى، ابراهيم، اسحاق، يعقوب، موسى، اسماعيل بن حِزقيل و ادريس(عليهم السلام) !
همه اين ها پيامبران تو بودند و تو نعمت خود را بر آنان نازل كردى، آنان را هدايت كردى. آنان بندگان برگزيده تو بودند.
تو آنان را از ميان چه كسانى برگزيدى؟
از ميان فرزندان آدم.
از ميان دودمان كسانى كه با نوح(عليه السلام) سوار كشتى شدند.
از ميان نسل ابراهيم(عليه السلام).
از ميان نسل يعقوب(عليه السلام).
همه آنان پيامبران تو بودند كه آن ها را براى هدايت مردم فرستادى، (ادريس از نظر زمانى به آدم نزديك تر بود، او از نسل ابراهيم بود، اسحاق هم پسر ابراهيم بود. بقيّه پيامبران كه نامشان در اينجا آمد از نسل اسحاق بودند: يعقوب، زكريا، يحيى، عيسى، موسى، اسماعيل بن حِزقيل(عليهم السلام)).
همچنين تو گروهى ديگر از بندگان خوبت را برگزيدى كه پيامبر نبودند، افرادى همچون مريم(عليها السلام) كه بنده خوب تو بود. تو شهدا و نيكوكاران را براى مقام قرب خود برگزيدى.
پيامبران و بندگان خوب تو يك ويژگى مهم داشتند: وقتى سخنان و آيات تو براى آنان خوانده مى شد، گريه كنان به سجده مى رفتند. آنان نهايت فروتنى و خضوع خود را اين گونه نشان مى دادند و در مقابل عظمت تو به خاك مى افتادند.

* * *