بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ طه (1 ) مَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآَنَ لِتَشْقَى (2 ) إِلَّا تَذْكِرَةً لِمَنْ يَخْشَى (3 )تَنْزِيلًا مِمَّنْ خَلَقَ الاَْرْضَ وَالسَّمَاوَاتِ الْعُلَا (4 )
"طاها" نامى از نام هاى محمّد(صلى الله عليه وآله) است، تو با او چنين سخن مى گويى: "اى محمّد ! من قرآن را بر تو نازل نكردم كه به واسطه آن خود را به رنج و زحمت بيندازى، قرآن پند و اندرزى است براى كسى كه از عذاب روز قيامت بيم
دارد".
تو مى دانى محمّد(صلى الله عليه وآله) براى ايمان نياوردن كافران، غصّه مى خورد و ناراحت بود، او با خود فكر مى كرد چرا آنان ايمان نمى آورند؟ تو در اين آيه به او مى گويى كه لازم نيست غصّه آنان را بخورد و نگران آنان باشد، او فقط وظيفه دارد پيام قرآن را به آنان برساند، مهم نيست كه آنان ايمان مى آورند يا نه، مهم اين است كه حقّ به گوش آنان برسد.
اين سنّت توست، تو هيچ كس را مجبور به ايمان آوردن نمى كنى، فقط راه را به او نشان مى دهى، ديگر اختيار با خود اوست.
تو آسمان ها و زمين را آفريدى، خدايىِ تو پهنه آسمان ها و زمين را فرا گرفته است، تو هرگز تربيت و رشد انسان ها را فراموش نمى كنى. راه حقّ و باطل را به آنان نشان مى دهى تا آنان به اختيار خود ايمان بياورند.

* * *