وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآَنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا (82 )
اكنون از قرآن سخن مى گويى، تو قرآن را مايه شفا و رحمت براى مؤمنان قرار دادى. انسان در زندگى اين دنيا دچار غفلت مى شود و راه هدايت و رستگارى را گم مى كند، قرآن پرده هاى غفلت را از روى قلب و جان آدمى برمى دارد و سبب هشيارى او مى شود و راه سعادت را به او نشان مى دهد. آرامش را كه گمشده بشر است به او عطا مى كند.
قرآن قلب آدمى را از جهل و نادانى شفا مى دهد، قرآن براى زندگى فردى و اجتماعى برنامه دارد، جامعه اى كه به دستورات قرآن عمل كند، از آسيب ها و بى عدالتى ها به دور مى ماند، آرى، قرآن مايه شفا و رحمت براى كسانى است كه به آن ايمان بياورند و به دستورات آن عمل كنند.
البتّه همين قرآن براى كافران و ستمكاران جز زيان چيزى نمى افزايد، تو به آنان حقّ انتخاب دادى، آنان تصميم گرفته اند كه راه كفر را پيش گيرند، تو هرگز كسى را مجبور به ايمان نمى كنى، مهم اين بود كه سخن تو را بشنوند و پيام تو را درك كنند، پس از آن تو آنان را به حال خود رها كردى تا در طغيان و سركشى خود سرگردان شوند، اين گونه بود كه سخن تو جز بر خسران آنان نيفزود، آنان حقّ را شناختند و با آن دشمنى كردند.