كَذَلِكَ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبَاءِ مَا قَدْ سَبَقَ وَقَدْ آَتَيْنَاكَ مِنْ لَدُنَّا ذِكْرًا (99 ) مَنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ يَحْمِلُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وِزْرًا (100 ) خَالِدِينَ فِيهِ وَسَاءَ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حِمْلًا (101 ) يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ وَنَحْشُرُ الُْمجْرِمِينَ يَوْمَئِذ زُرْقًا (102 ) يَتَخَافَتُونَ بَيْنَهُمْ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا عَشْرًا (103 ) نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَقُولُونَ إِذْ يَقُولُ أَمْثَلُهُمْ طَرِيقَةً إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا يَوْمًا (104 )
تو اين گونه داستان موسى و هارون(عليهما السلام) را در قرآن ذكر مى كنى، قرآن كتاب پند و حكمت است و آن را بر قلب محمّد(صلى الله عليه وآله)نازل كرده اى.
هر كس از اين قرآن روى برتابد و آن را انكار كند، بار گناه كفر و انكار حقّ را بر دوش خواهد كشيد و به عذابى جاودان گرفتار مى شود و در روز قيامت، بارِ كفر، چه بار بدى است !
قيامت همان روزى است كه در صور اسرافيل دميده مى شود و گناهكاران با چشمانى كبود براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند، كبودى چشم آنان، نشانه گناهكار بودن آن هاست.

* * *

در آن روز كافران آهسته به هم مى گويند: "شما فقط ده روز در دنيا زندگى كرديد"، آهسته سخن گفتن آن ها به خاطر ترسى است كه آن روز در دل دارند، آنان در آن روز حسرت مى خورند، زندگى دنيا را با زندگى آخرت مقايسه مى كنند، همه لذّت ها و خوشى هاى دنيا كوتاه بود و چقدر زود گذشت !
تو به گفتگوى آنان آگاهى كامل دارى، يكى از آنان كه از ديگرى عقل و هوش بيشترى دارد مى گويد: "شما بيش از يك روز در دنيا نمانديد".
آرى، خردمندان خوب مى دانند كه زندگى دنيا نسبت به زندگى آخرت چقدر كوتاه است.
خوشا به حال كسى كه سختى اين يك روز را به جان خريد و سعادت هميشگى آخرت را به دست آورد !
واى به حال كسى كه خوشى يك روزه دنيا را به دست آورد و خوشى هميشگى آخرت را از دست داد !

* * *