وَمَا مَنَعَنَا أَنْ نُرْسِلَ بِالاَْيَاتِ إِلَّا أَنْ كَذَّبَ بِهَا الاَْوَّلُونَ وَآَتَيْنَا ثَمُودَ النَّاقَةَ مُبْصِرَةً فَظَلَمُوا بِهَا وَمَا نُرْسِلُ بِالاَْيَاتِ إِلَّا تَخْوِيفًا (59 )
بُت پرستان از پيامبر معجزه هاى عجيبى طلب مى كردند، به او مى گفتند: اگر تو پيامبرى آن كوه را تبديل به طلا كن، چشمه هاى آب را در اين سرزمينِ خشك جارى كن و...
اين سخنان آنان چيزى جز بهانه نبود، اگر آنان واقعاً در جستجوى حقيقت بودند، معجزه قرآن براى آن ها كفايت مى كرد، محمّد(صلى الله عليه وآله) بارها اين سخن را به آنان گفته بود: اگر در اين قرآن شك داريد، اگر مرا پيامبر نمى دانيد، يك سوره مانند سوره هاى قرآن بياوريد.[52]
هيچ كس نتوانست حتّى يك آيه مانند قرآن بياورد، هر كس كه در قرآن تفكّر كند، مى فهمد قرآن، نوشته بشر نيست.
تو از روى مهربانى، خواسته آنان را اجابت نكردى، زيرا اگر به سخن آنان گوش مى دادى و آن معجزات را به محمّد(صلى الله عليه وآله)مى دادى و آنان ايمان نمى آوردند، عذاب فوراً نازل مى شد.
اين قانون توست، اگر معجزه اى به درخواست كسانى نازل شود و آنان ايمان نياوردند، نابودى آنان حتمى است، مانند قوم ثمود كه از پيامبرشان صالح(عليه السلام)تقاضاى شترى كردند كه از دل كوه بيرون بيايد، اين معجزه اتّفاق افتاد، باز هم آنان ايمان نياوردند، پس عذاب تو نازل شد و همه آنان نابود شدند، آرى، تو آن معجزات را فرستادى تا بر مردم اتمام حجّت كنى و آنان را از عذاب خود بيم دهى، امّا آنان راه كفر را در پيش گرفتند و ايمان نياوردند.

* * *

من با خود فكر مى كنم، قرآن بزرگترين معجزه توست، امّا آنان به قرآن ايمان نياوردند، پس چرا عذاب بر آنان نازل نشد؟
قانون تو اين بود: اگر خودِ مردم معجزه اى را به پيامبر پيشنهاد بدهند و آن معجزه نازل شود، باز ايمان نياورند، عذاب فوراً فرا مى رسد، امّا نازل شدن قرآن، پيشنهاد آنان نبود، تو خودت قرآن را معجزه محمّد(صلى الله عليه وآله) قرار دادى و آن را نازل كردى، مردم درخواست چنين پيشنهادى را نداشتند، پس اگر آن را انكار كنند، باز به آنان مهلت مى دهى و در عذاب آنان شتاب نمى كنى.