لَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آَخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَخْذُولًا (22 )
از من مى خواهى تا براى تو شريك قرار ندهم كه اگر چنين كنم به خاك خوارى خواهم نشست. شرك به تو انسان را از كمال و سعادت باز مى دارد و او را خوار مى كند.
كسى كه بُتى را شريك تو مى داند خود را در مقابل موجودى كه از خودش پست تر است، كوچك مى كند.

* * *

خوشا به حال من !
من كه هرگز در مقابل بُت سجده نمى كنم، من از همه بُت ها و بُت پرستان بيزار هستم.
اين سخنى بود كه من قبلاً با خودم مى گفتم، امّا وقتى ماجراى گريه پيامبر را شنيدم، فهميدم كه خطر شركِ كوچك مرا تهديد مى كند.
شركِ كوچك.
منظور از "شركِ كوچك" چيست؟
بايد اين ماجرا را در اينجا بنويسم: پيامبر در مسجد بود، گروهى از مسلمانان دور او جمع شده بودند و سخنان او را مى شنيدند، ناگهان پيامبر سخنان خود را قطع كردند، سكوت بر فضاى مسجد حاكم شد، قطره هاى اشك از چشم پيامبر جارى شد. يكى از ياران رو به پيامبر مى كند و مى پرسد:
ــ اى پيامبر، چرا گريه مى كنيد؟
ــ براى امّت خود گريه مى كنم، من براى آن ها نگران هستم، من مى دانم كه امّت من هرگز بُت پرست نخواهند شد، امّا خطر بزرگى آن ها را تهديد مى كند.
ــ چه خطرى؟
ــ خطر ريا و خودنمايى !
با شنيدن اين سخن پيامبر همه به فكر فرو رفتند، آن ها فهميدند كه ريا همان شرك كوچك است و آفتِ ايمان مؤمن است.[32]

* * *

اگر انسان براى خودنمايى كارى را انجام دهد، ممكن است مردم از او تعريف كنند، امّا در روز قيامت اميد او نااميد مى شود و به ذلّت و خوارى مى افتد.
روز قيامت كه فرا رسد، رياكار براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيد، او انتظار پاداش دارد ولى تو به او چنين مى گويى: "تو مردم را در اين كار شريك من قرار دادى، من هم سهم خودم را به مردم بخشيدم، برو از آن ها پاداش خود را بگير".
آرى، تو فقط عملى را مى پذيرى كه در آن اخلاص باشد، تو كارى را كه بوى ريا و خودنمايى داشته باشد قبول نمى كنى.[33]
بارخدايا ! خودت مرا از ريا و خودنمايى نجات بده !

* * *