فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ فَسَوْفَ يَلْقَوْنَ غَيًّا (59 ) إِلَّا مَنْ تَابَ وَآَمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُولَئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلَا يُظْلَمُونَ شَيْئًا (60 )جَنَّاتِ عَدْن الَّتِي وَعَدَ الرَّحْمَنُ عِبَادَهُ بِالْغَيْبِ إِنَّهُ كَانَ وَعْدُهُ مَأْتِيًّا (61 ) لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا إِلَّا سَلَامًا وَلَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيهَا بُكْرَةً وَعَشِيًّا (62 )
همه بنى اسرائيل از نسل اسحاق بودند، اسحاق پسرى به نام يعقوب داشت. نام ديگر يعقوب، اسرائيل بود. يعقوب، دوازده پسر داشت، فرزندان اين دوازده پسر، بنى اسرائيل را تشكيل دادند.
گروه زيادى از بنى اسرائيل از مكتب انسان ساز پيامبران جدا شدند و فرزندان ناشايستى براى نياكان خود شدند، آنان همه از نسل ابراهيم(عليه السلام) بودند، امّا نماز را ترك كردند و از شهوت ها پيروى نمودند، آنان به زودى سزاى اين گمراهى خود را خواهند ديد.
اين عذاب تو حتمى است، آرى، هر كس كه از راه پيامبران جدا شود و از شيطان پيروى كند، سزايش آتش جهنّم است، البتّه كسانى كه توبه كنند و ايمان بياورند و عمل نيكو انجام دهند به بهشت مى روند و هرگز به آنان ستمى نمى شود، آنان نتيجه كارهاى خوب خود را مى بينند.
تو به بندگان خوب خود باغ هاى جاودان بهشت را وعده دادى، درست است كه كسى تاكنون بهشت را نديده است امّا وعده تو حتماً فرا مى رسد.
آنان در بهشت هرگز سخن لغو و بيهوده اى نمى شنوند، نه دروغى، نه زخمِ زبانى، نه سخن آزار دهنده اى !
همواره آواى سلام و درود در بين آنان طنين انداز است، هر صبح و شب، رزق و روزىِ آنان در بهشت آماده است.

* * *

من شنيده ام كه در بهشت، شب نيست، آنجا فقط روز است و نور و روشنايى !
اگر اين مطلب درست است چرا در اين آيه چنين مى خوانم: "هر صبح و شب، رزق آنان در بهشت آماده است"؟
اين يك "كنايه" است. كنايه ديگر چيست؟
وقتى كودك بودم يك شب همراه با چند نفر از دوستان پدرم به خانه يكى از دوستانشان رفته بودم. صاحب خانه براى آوردن چاى رفته بود كه پدرم به دوستش رو كرد و گفت: "افسوس كه چراغ خانه اش خاموش است".
من نگاه كردم، ديدم كه پدرم راست مى گويد، دو چراغ ديگر اتاق خاموش است، من بلند شدم و آن ها را روشن كردم. پدر از من سؤال كرد كه چرا اين كار را كردى؟ گفتم: "من ديدم شما ناراحت هستيد كه چراغ هاى اينجا خاموش است، خوب من هم آن ها را روشن كردم".
همه خنديدند، آن روز پدر برايم توضيح داد كه اين يك كنايه است، منظور اين است كه او فرزندى ندارد ! اگر كسى هزاران چراغ در خانه اش روشن كند، امّا فرزندى نداشته باشد، مردم مى گويند چراغ خانه اش خاموش است.
تو مى گويى: "اهل بهشت، هر صبح و شامگاه روزى خود را آماده مى يابند"، اين كنايه است، منظور اين است كه آنان پيوسته پذيرايى مى شوند، هر وقت غذا بخواهند، غذا براى آنان آماده است، لازم نيست صبح و شبى باشد يا فقط غذا را صبح و شام به آن ها بدهند، اين يك كنايه است. اگر من عرب زبان باشم، اين معنا را به خوبى درك مى كنم.[105]

* * *