وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِدْرِيسَ إِنَّهُ كَانَ صِدِّيقًا نَبِيًّا (56 ) وَرَفَعْنَاهُ مَكَانًا عَلِيًّا (57 )
اكنون از ادريس(عليه السلام) ياد مى كنى كه او بسيار راستگو و پيامبر بزرگى بود، تو او را به جاى بلندى بالا بردى.

* * *

ادريس(عليه السلام) به جاى بلندى بالا رفت.
منظور از اين سخن چيست؟
روزى فرشته اى نزد ادريس(عليه السلام) آمد و از او خواست تا برايش دعا كند، ادريس(عليه السلام) براى فرشته دعا كرد، دعاى ادريس(عليه السلام) در حقّ آن فرشته مستجاب شد و آن فرشته بسيار خوشحال شد. او به ادريس(عليه السلام) چنين گفت:
ــ اى ادريس ! آيا از من درخواستى دارى؟
ــ من شنيده ام عزرائيل در آسمان است. مى خواهم او را ببينم.
اينجا بود كه آن فرشته ادريس(عليه السلام) را همراه خود به سوى آسمان ها برد و تا آسمان چهارم بالا رفتند. وقتى آنان بين آسمان چهارم و پنجم بودند، عزرائيل را ديدند، او با تعجّب به ادريس(عليه السلام) نگاه كرد. ادريس(عليه السلام) به او سلام كرد و چنين گفت:
ــ اى عزرائيل ! چه شده است؟ چرا اين قدر تعجّب كرده اى؟
ــ اى ادريس ! خدا به من فرمان داده بود تا جان تو را در بين آسمان چهارم و پنجم بگيرم، وقتى خدا چنين فرمانى داد فكر كردم كه تو چگونه به اينجا خواهى رسيد. مى دانستم بين هر آسمان تا آسمان بعدى، پانصد سال راه است، تو بايد دوهزار سال در راه باشى تا به اينجا برسى ! اكنون ديدم كه تو به اختيار خودت به اينجا آمدى، از اين فرشته خواستى تا تو را به اينجا بياورد تا من جان تو را بگيرم.[104]
آرى، ادريس(عليه السلام) به خواست خودش به محلّى رفت كه عزرائيل بايد جانش را مى گرفت، او تا آسمان چهارم بالا رفت.
اين ماجرا درس بزرگى براى من است، هرگز نمى توان از مرگ فرار كرد، هيچ كس نمى داند در كجا مرگ او فرا مى رسد، او به اراده خود به سوى محلّ مرگ خود رفت.

* * *