قُلْ آَمِنُوا بِهِ أَوْ لَا تُؤْمِنُوا إِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذَا يُتْلَى عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلاَْذْقَانِ سُجَّدًا (107 )وَيَقُولُونَ سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنْ كَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولًا (108 ) وَيَخِرُّونَ لِلاَْذْقَانِ يَبْكُونَ وَيَزِيدُهُمْ خُشُوعًا (109 )
بزرگان مكّه فكر مى كردند كه اگر ايمان نياورند به قرآن ضربه مى زنند و پيامبر در كارش موفّق نخواهد شد، امّا زهى خيال باطل !
ايمان يا عدم ايمان آنان هيچ اهميّتى براى تو ندارد، تو نيازمند ايمان آوردن آن ها نيستى،كسانى كه اهل علم و فهم باشند، به قرآن ايمان مى آورند.
كافرانى كه به قرآن ايمان نياوردند، اهل علم و فهم نيستند، آنان شيفته دنياى خود هستند و غفلت تمام وجودشان را فرا گرفته است، آنان از فهم و دانش فاصله گرفته اند، امّا كسانى كه اهل علم و فهم هستند به حقّانيّت قرآن پى مى برند، وقتى قرآن براى آنان خوانده مى شود، با كمال فروتنى به خاك مى افتند و سجده مى كنند و چنين مى گويند: "پاك و منزه است خداى ما ! او به همه وعده هاى خود وفا مى كند".
آرى، تو در قرآن از بهشت و نعمت هاى جاودان خود سخن گفتى، از باغ هايى كه نهرهاى آب از زير درختانش جارى است. تو در قرآن از رضايت و خشنودى خودت از مؤمنان در روز قيامت سخن گفتى، مؤمنان به وعده هاى تو ايمان دارند و مى دانند كه تو به وعده هاى خود وفا مى كنى.
آنان وقتى قرآن را مى شنوند، با چشم گريان سر بر سجده مى گذارند، تلاوت قرآن بر خشوع و فروتنى آنان مى افزايد.

* * *