إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُوا إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا (27 ) وَإِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغَاءَ رَحْمَة مِنْ رَبِّكَ تَرْجُوهَا فَقُلْ لَهُمْ قَوْلًا مَيْسُورًا (28 ) وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا (29 )
تو از من مى خواهى تا مال خود را در راه باطل خرج نكنم، از اسراف پرهيز كنم، اسراف كنندگان برادران شيطان هستند، زيرا آنان از شيطان پيروى مى كنند، تو به شيطان نعمت هاى زيادى دادى ولى او ناسپاسى كرد و از درگاه تو رانده شد، كسانى كه اسراف مى كنند، در واقع ناسپاسى مى كنند.
گاهى پيش مى آيد كه وضع مادى من خوب نيست و در آن شرايط شخص نيازمندى از من درخواست كمك مى كند. از من مى خواهى در اين گونه موارد، با احترام با آنان سخن بگويم، با روى خوش و با سخنى آنان را به رحمت تو اميد دهم، اگر نمى توانم به آنان كمكى كنم، مبادا دل آن ها را بشكنم.
در كمك به ديگران بايد متعادل رفتار كنم، نه خسيس باشم و نه بى اندازه بخشش كنم، اگر همه مال خود را به ديگران ببخشم، خودم محتاج و نيازمند مى شوم، آن وقت با حسرت و پشيمانى، زانوى غم بغل مى گيرم. در هر كارى، اعتدال خوب است. زندگى من بايد بر مسير اعتدال باشد.

* * *