وَ لَوْ شَآءَ رَبُّكَ لَجَعَلَ النَّاسَ أُمَّةً وَ حِدَةً وَ لاَ يَزَالُونَ مُخْتَلِفِينَ (118 ) إِلاَّ مَن رَّحِمَ رَبُّكَ وَ لِذَ لِكَ خَلَقَهُمْ وَ تَمَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ لاََمْلاََنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ (119 ).
اكنون با محمّد(صلى الله عليه وآله)چنين سخن مى گويى:
اى محمّد ! وقتى پيام مرا براى مردم بيان كردى، ديگر كار نداشته باش آنان ايمان مى آورند يا نه، تو كار خودت را انجام بده، من انسان ها را آزاد آفريده ام، آنان به اختيار و انتخاب خود، ايمان مى آورند يا كافر مى شوند.
براى من هيچ مانعى وجود نداشت تا مردم را به اجبار، مؤمن قرار دهم، ولى ايمانى كه از روى اجبار باشد، ارزشى ندارد. ايمانى ارزش دارد كه انسان از روى اختيار و با آزادى، آن را انتخاب كند.
اى محمّد ! اگر من مى خواستم (به اجبار) همه انسان ها را مؤمن قرار مى دادم، امّا من چنين نخواستم، براى همين هميشه بين انسان ها اختلاف خواهد بود مگر گروهى كه من آنان را مورد رحمت خود قرار دهم و آنان در مسير حقّ اختلافى نخواهند داشت.
من بندگان خود را براى پذيرش رحمت و هدايت آفريده ام تا به سوى حقّ رهنمون شوند و ايمان بياورند، امّا گروهى از آنان از حقّ سر باز مى زنند و آن را انكار مى كنند. اين قانون من است: "هر كس حقّ را بشناسد و آن را انكار كند، جايگاه او جهنّم است"، من جهنّم را از كافران جن و انس، پر خواهم كرد.

* * *