يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا إِذَا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا زَحْفًا فَلَا تُوَلُّوهُمُ الاَْدْبَارَ (15 ) وَمَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفًا لِقِتَال أَوْ مُتَحَيِّزًا إِلَى فِئَة فَقَدْ بَاءَ بِغَضَب مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ (16 )
اى كسانى كه ايمان آورده ايد، هنگامى كه با انبوه كافران در ميدان جنگ روبرو شديد از مقابله با آنان، نهراسيد و فرار نكنيد.
در هنگام جنگ، هر كس از ميدان نبرد فرار كند، گرفتار غضب من خواهد شد و جهنّم جايگاه او خواهد بود و جهنّم چه بد جايگاهى است، البتّه اگر كسى از ميدان برگردد ولى هدف او حمله مجدّد باشد يا تصميم داشته باشد به گروه ديگرى از رزمندگان بپيوندد، خطايى نكرده است.

* * *

به هر حال فرار از ميدان جنگ، از گناهان بزرگى است، اين كار سبب مى شود تا دشمنان بر مسلمانان چيره شوند و آنان را نابود كنند.
كسى كه خود را در ميدان جنگ، تنها مى بيند، مى تواند براى پيوستن به دسته اى ديگر عقب نشينى كند و بعد از آن، حمله مجدّد را آغاز كند، در واقع اين نوع عقب نشينى، يك شيوه جنگى است و اشكالى ندارد.

* * *