يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقَانًا وَيُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ (29 )
سخن از نعمت هايى به ميان آمد كه تو به بندگان خود مى دهى، در اينجا مى خواهى يكى از بزرگ ترين نعمت ها را بيان كنى، مهم ترين خطر انسان در مسير سعادت، خطر بيراهه ها است، ممكن است انسان از راه اصلى منحرف شود و به بيراهه بيفتد، امّا هر كس تقوا پيشه كند و از گناه دورى كند، تو قدرت تشخيص حقّ از باطل را به او مى دهى و خطاهاى او را مى بخشى كه تو صاحب بخشش بزرگ هستى.
كسى كه اهل تقوا شد، به راحتى مى تواند راه صحيح را تشخيص بدهد و از باطل جدا شود. تقوا، پرده هاى حرص، طمع و شهوت، خودبينى، حسد و دل بستگى به دنيا را از مقابل ديده عقل كنار مى زند تاانسان بتواند چهره حقّ را به خوبى ببيند، تقوا روشن بينى خاصّى به انسان مى دهد و پرتو آن، دل را روشن مى نمايد.
كسى كه به گناه آلوده شده است، اگر توبه كند و تصميم بگيرد ديگر گناه انجام ندهد و تقوا پيشه كند، سعادتمند مى شود، زيرا تو گناهان گذشته او را مى بخشى و به او قدرتى مى دهى كه راه صحيح را تشخيص بدهد. تقوا، گذشته و آينده انسان را اصلاح مى كند و اين نعمت بزرگى است براى انسانى كه راه تو را مى پيمايد.

* * *