وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِلَّ قَوْمًا بَعْدَ إِذْ هَدَاهُمْ حَتَّى يُبَيِّنَ لَهُمْ مَا يَتَّقُونَ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْء عَلِيمٌ (115 ) إِنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ يُحْيِي وَيُمِيتُ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِيّ وَلَا نَصِير (116 )
كسى كه از فرمان عقل خود پيروى مى كند، سعادتمند مى شود و به نور ايمان هدايت مى شود، امّا كسى كه از شهوت و هوس هاى خود اطاعت مى كند، روز به روز قلب او سياه تر و تاريك تر مى شود، او شيفته شهوت و خواسته هاى خودش مى شود و ديگر نمى تواند به پيامبر و قرآن تو ايمان بياورد، تو آنان را به حال خود رها مى كنى تا در طغيان و سركشى خود سرگردان شوند.
اين قانون توست، قبل از آن كه كسى را به حال خود رها كنى، براى او زمينه هدايت را فراهم مى كنى، او راه حقّ را از باطل تشخيص مى دهد ولى به اختيار خودش، راه گمراهى را در پيش مى گيرد و به راه خود اصرار مىورزد، اينجاست كه تو او را به حال خود رها مى كنى، تو به همه رفتار آنان آگاهى دارى، درست است كه به آنان فرصت دادى، امّا سرانجام آنان را به سزاى اعمالشان مى رسانى، پادشاهى زمين و آسمان ها از آن توست، تو همه بندگان را مى ميرانى و سپس در روز قيامت آن ها را زنده مى كنى، آنان در آن روز، جز تو هيچ دوست و ياورى نخواهند داشت.