مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آَمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَى مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ (113 )
سخن از ويژگى هاى مؤمن شد، اكنون يك سؤال مطرح مى شود: آيا مؤمن مى تواند براى بُت پرستان دعا كند؟ آيا من مى توانم براى بُت پرستى كه سال هاى سال بُت پرست بوده و اكنون از دنيا رفته است، دعا كنم؟
دعا كردن براى بُت پرستان، رابطه اى عاطفى و قلبى با دشمن توست، مؤمن چگونه مى تواند با دشمن تو چنين رابطه اى داشته باشد.
در اين آيه چنين مى گويى: "وقتى بُت پرستى از دنيا رفت و تا لحظه آخر، از بُت پرستى دست برنداشت، او اهل جهنّم است. پيامبر و مؤمنان وقتى فهميدند او اهل جهنّم است، نبايد براى او آمرزش بخواهند، هر چند كه آنان از خويشان و اقوام آنان باشند".

* * *

اين آيه در سال نهم هجرى نازل شد، مسلمانان وقتى اين آيه را شنيدند، به فكر فرو رفتند، آن ها آيه 86 سوره "شعراء" را به ياد آوردند كه قبل از اين نازل شده بود. در آنجا، ابراهيم(عليه السلام)چنين مى گويد: "خدايا ! پدرِ مرا ببخش كه او از گمراهان است".
اگر مؤمن نبايد براى بُت پرست دعا كند، پس چرا ابراهيم(عليه السلام)اين گونه دعا كرد؟ اين سؤالى است كه بايد به آن پاسخ داد. براى همين تو آيه بعد را به پيامبر نازل كردى.
ابراهيم(عليه السلام)يكى از پيامبران بزرگ تو بود، وقتى او كوچك بود، پدرش از دنيا رفت، به همين خاطر عمويش، آذر او را بزرگ كرد، او عمويش را پدر صدا مى زد.[72]

* * *