إِذْ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ غَرَّ هَؤُلَاءِ دِينُهُمْ وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ (49 )
افرادى در مدينه بودند كه نزد پيامبر مى آمدند و مى گفتند كه ما به تو ايمان آورده ايم، امّا آنان دروغ مى گفتند، دل و زبان آن ها يكى نبود. زبان آن ها، چيزى مى گفت و قلب آن ها چيز ديگر، تو آن ها را منافق ناميدى، دل هاى آنان به بيمارى نفاق و دورويى مبتلا شده بود.
گروهى از آنان در جنگ بدر شركت كرده بودند، قرار بود كه مسلمانان با كاروان تجارتى قريش درگير شوند، منافقان به طمع مال دنيا، همراه مسلمانان آمده بودند، امّا وقتى سپاه مكّه از راه رسيد، ترس و وحشت به دل هاى آنان نشست. آنان به شكست مسلمانان يقين كردند، شور و شوق مسلمانان براى مبارزه با كافران براى آنان بى معنا بود، براى همين منافقان پيش خود گفتند: "مسلمانان به دين خود مغرور شده اند".
امّا چنين چيزى نبود، تو دل هاى مؤمنان را از نور ايمان پر كرده بودى، آنان با روحيّه اى قوى در مقابل كافران ايستاده بودند، آنان به تو توكّل كرده بودند، كسى كه به تو توكّل كند، تو او را يارى مى كنى، تو خداى قدرتمند هستى و همه كارهاى تو از روى حكمت است.

* * *