إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آَيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (2 )الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ (3 )أُولَئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لَهُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ (4 )
اكنون مى خواهى مؤمنان را براى من معرّفى كنى، آنان كسانى هستند كه هر وقت نام تو برده مى شود، دل هاى آنان بيمناك شود، وقتى قرآن مى خوانند، بر ايمانشان افزون مى شود و فقط بر تو توكّل مى كنند، آن ها نماز را با آداب و شرايط آن به جا مى آورند و از هر چه روزيشان كرده اى، به نيازمندان مى بخشند، آنان مؤمنان حقيقى هستند و نزد تو درجات عالى خواهند داشت و تو گناهانشان را مى بخشى و به آنان در بهشت روزى نيكو مى دهى.

* * *

مؤمنان وقتى نام تو را مى شنوند، دل هاى آنان بيمناك مى شود، اين ترسى است كه در عشق و محبّت، ريشه دارد، آن ها نگران هستند مبادا تو كه محبوب واقعى آنان هستى، از آنان ناراضى باشى، مؤمنان تو را دوست دارند و مى خواهند هميشه تو از آنان راضى و خشنود باشى، آنان خشنودى تو را از همه چيز بهتر مى دانند.

* * *

افق فكرى مؤمنان آن چنان بلند است كه از تكيه كردن بر مخلوقات ناتوان دورى مى كنند، آنان فقط از تو كمك مى طلبند و تو تنها تكيه گاه آنان هستى و به تو توكّل مى كنند.
بعضى ها معناى توكّل را خوب نفهميده اند، آنان تصوّر مى كنند بايد وسايل و اسباب عادى را كنار بگذارند و تنها به تو اميدوار باشند، اين درست نيست. توكّل اين است كه من اقدامات لازم را انجام دهم، وسايل عادى را فراهم كنم و وظيفه خود را درست انجام دهم، بعد از آن به لطف و حمايت تو چشم بدوزم.

* * *