فَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا صَالِحًا وَالَّذِينَ آَمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَة مِنَّا وَمِنْ خِزْيِ يَوْمِئِذ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ (66 )وَأَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ (67 ) كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيهَا أَلَا إِنَّ ثَمُودَ كَفَرُوا رَبَّهُمْ أَلَا بُعْدًا لَِثمُودَ (68 )
قبل از آن كه عذاب فرا برسد، صالح(عليه السلام)و مؤمنان را نجات دادى، تو در حقّ آنان مهربانى كردى و آنان را از آن عذاب و رسوايى نجات دادى كه تو نيرومند و توانا هستى و بر نجات مؤمنان قدرت دارى.
قوم ثمود شب در منزل به خواب خوش بودند كه ناگهان در نيمه شب، صيحه اى آسمانى فرا رسيد، آن صيحه آنقدر وحشتناك بود كه همه در يك لحظه جان دادند، صبح كه فرا رسيد جسم بى جانشان بر زمين افتاده بود، پس از آن زلزله اى فرا رسيد و خانه هاى آنان را در هم كوبيد.
آرى، همه آنان هلاك شدند، گويى كه هرگز در آن ديار نبودند، آنان راه كفر را برگزيدند و از رحمت تو دور شدند و در روز قيامت در آتش جهنّم مى سوزند.