إِذْ يُغَشِّيكُمُ النُّعَاسَ أَمَنَةً مِنْهُ وَيُنَزِّلُ عَلَيْكُمْ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً لِيُطَهِّرَكُمْ بِهِ وَيُذْهِبَ عَنْكُمْ رِجْزَ الشَّيْطَانِ وَلِيَرْبِطَ عَلَى قُلُوبِكُمْ وَيُثَبِّتَ بِهِ الاَْقْدَامَ (11 )
كافران چاه هاى آبى كه در آن اطراف بود را در اختيار خود گرفتند، مسلمانان با كم آبى روبرو شدند. آنان بسيار خسته بودند، هنوز دشمن با آنان رو در رو نشده بود، شب فرا رسيد، گروهى براى نگهبانى انتخاب شدند و بقيّه استراحت كردند.
كسى كه ترس به دل دارد و مضطرب است، نمى تواند بخوابد، امّا تو آرامشى به قلب آنان نازل كردى و خوابى سبك مسلمانان را فرا گرفت تا از آنان رفع خستگى شود و براى جنگ فردا، آمادگى جسمى پيدا كنند.
صبح كه فرا رسيد، باران رحمت خود را بر آنان نازل كردى و گودال هاى اطراف پر از آب شد، آنان توانستند بدن خود را شستشو دهند و نياز خود به آب را برطرف كنند و پليدى شيطان را از خود دور كنند.
اردوگاه آنان در شن زارى واقع شده بود كه پاى آنان در آن شن هاى لغزنده فرو مى رفت، با باريدن باران، آن شن ها فرو نشست و جاى پاى آنان محكم و سفت شد.
آنان وقتى اين امداد تو را ديدند، دل محكم كردند و به يارى تو اميدوار شدند و با روحيّه اى عالى براى جنگ با كافران آماده شدند.
مسلمانانى كه غروب ديروز، براى نجات خود دعا مى كردند، چقدر عوض شده بودند، خستگى آنان بر طرف شده بود و گرد و غبار راه را از سر و روى خود شسته بودند و با روحيّه اى خوب به ميدان آمده بودند.

* * *