قَالُوا يَا هُودُ مَا جِئْتَنَا بِبَيِّنَة وَمَا نَحْنُ بِتَارِكِي آَلِهَتِنَا عَنْ قَوْلِكَ وَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ (53 ) إِنْ نَقُولُ إِلَّا اعْتَرَاكَ بَعْضُ آَلِهَتِنَا بِسُوء قَالَ إِنِّي أُشْهِدُ اللَّهَ وَاشْهَدُوا أَنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ (54 ) مِنْ دُونِهِ فَكِيدُونِي جَمِيعًا ثُمَّ لَا تُنْظِرُونِ (55 )
قوم هود سخنان پيامبر خود را شنيدند، امّا در پاسخ به او چنين گفتند: "اى هود ! اين همه سخن گفتى امّا دليلى آشكار براى ما نياوردى، ما بُت هاى خود را به خاطر سخنان تو رها نمى كنيم و به تو ايمان نمى آوريم، تنها چيزى كه درباره تو مى گوييم اين است: تو از بُت ها بدگويى كردى و به نفرين آنان مبتلا شده اى و آنان عقل تو را گرفته اند، تو ديوانه شده اى، ما هرگز از آدم ديوانه پيروى نمى كنيم".
هود(عليه السلام)به آنان گفت: "اگر فكر مى كنيد كه بُت هاى شما بر من خشم كرده اند، من اينك به طور علنى از آنان بيزارى مى جويم. من از بُت هاى شما بيزارم ! شما مى گوييد بُت ها مى توانند به من ضرر برسانند، اكنون همه شما و بُت ها، دست به دست هم بدهيد و بر ضدّ من نقشه بكشيد".

* * *