أَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّوا بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُمْ بَدَءُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّة أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (13 ) قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَيْدِيكُمْ وَيُخْزِهِمْ وَيَنْصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَيَشْفِ صُدُورَ قَوْم مُؤْمِنِينَ (14 )وَيُذْهِبْ غَيْظَ قُلُوبِهِمْ وَيَتُوبُ اللَّهُ عَلَى مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ (15 ) أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تُتْرَكُوا وَلَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِينَ جَاهَدُوا مِنْكُمْ وَلَمْ يَتَّخِذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَا رَسُولِهِ وَلَا الْمُؤْمِنِينَ وَلِيجَةً وَاللَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (16 )
در ميان مسلمانان كسانى بودند كه موافق جنگ با بُت پرستان نبودند، آنان از بُت پرستان و قدرتشان مى ترسيدند، اكنون تو به آنان مى گويى:
چرا با كسانى كه پيمان خود را شكستند و پيامبر را از شهر مكّه بيرون كردند، نمى جنگيد؟ آيا فراموش كرديد كه آنان بودند كه جنگ با شما را آغاز كردند؟
آيا مى ترسيد كه آنان بر شما پيروز شوند؟ چرا از اين مردم بى ايمان مى ترسيد؟ من به شما فرمان دادم كه وقتى اين چهارماه تمام شد، با آنان جنگ كنيد، اگر شما مؤمن واقعى هستيد، بايد از مخالفت فرمان من بترسيد.
با كافران پيكار كنيد تا من به دست شما آنان را مجازات و رسوا كنم، با آنان بجنگيد و بدانيد من شما را يارى مى كنم و با شكست آنان، دل هاى مؤمنان را آرام مى كنم، شكست كافران را مايه خوشحالى مؤمنان قرار مى دهم و خشم شما را فرو مى نشانم. شما ساليان سال، زير شكنجه هاى آنان بوده ايد و از آنان خشم و كينه به دل داريد، اكنون وقت آن است كه به جنگ آنان برويد و آنان را به سزاى اعمالشان برسانيد، فراموش نكنيد اگر گروهى از آنان توبه كردند و مسلمان شدند، به آنان امن و امان بدهيد و بدانيد كه هر كس توبه كند، من او را مى پذيرم، من به همه چيز آگاه هستم و همه كارهاى من از روى حكمت و مصلحت است.
اى كسانى كه دوست نداريد با بُت پرستان جنگ كنيد، به چه فكر مى كنيد؟ من مى دانم كه بعضى از بُت پرستان از خويشاوندان شما هستند، براى همين جنگ با آنان را خوش نمى داريد، آيا شما پيوند خويشاوندى را بر فرمان من، مقدّم مى داريد؟
آيا فكر مى كنيد كه شما را به حال خود وامى گذارم؟ آيا فكر مى كنيد كه شما با مؤمنان واقعى، يكسان خواهيد بود؟
به زودى زمينه امتحان پيش مى آورم تا مؤمنان واقعى از بقيّه جدا شوند. من كسانى را كه در راه من جهاد مى كنند و غير از من و پيامبرم و مؤمنان، دوست و همرازى نمى گيرند، را مى شناسم و به آنان پاداش بزرگى خواهم داد.
كسانى كه با كافران و گناهكاران، رابطه دوستى برقرار مى كنند، بدانند كه از كار آنان باخبر هستم، آنان از فرمان من سرپيچى كردند و مخفيانه با دشمنان من طرح دوستى ريختند، آنان بدانند كه خشم من در انتظارشان است.

* * *

بار ديگر سخن تو را مى خوانم، تو از كسانى سخن گفتى كه غير از تو و پيامبر و مؤمنان، دوست و همرازى نمى گيرند، آنان فقط سرپرستى و ولايت پيامبر و مؤمنان را پذيرفته اند و از رهبران ديگر بيزار هستند.
به راستى منظور از مؤمنان در اينجا چه كسانى هستند؟ آنان همان دوازده امامى هستند كه تو به آنان مقام عصمت داده اى و آنان را جانشين پيامبرت قرار داده اى.
در واقع، تو از همه ما مى خواهى تا پيامبر و دوازده امام را به عنوان رهبر خود قبول كنيم.[26]
اينجاست كه من به ياد سخن امام هادى(عليه السلام)مى افتم، او به يكى از ياران خود، درس امام شناسى داد و براى او "زيارت جامعه" را بيان كرد، من اين زيارت را بسيار دوست دارم. وقتى آن را مى خوانم احساس خوبى به من دست مى دهد.
اكنون قسمتى از آن زيارت را در اينجا ذكر مى كنم، آنجا كه خطاب به امامان چنين مى گوييم: "من با شما هستم، با غير شما كار ندارم، به شما ايمان دارم، همه شما را دوست دارم و ولايت همه شما را پذيرفته ام. من از رهبران و پيشوايانى كه مردم گوش به فرمان آن ها هستند، بيزارم، من فقط گوش به فرمان شما هستم، تسليم شما هستم و هرگز از رهبرانى كه مردم را به سوى آتش جهنّم مى برند، پيروى نمى كنم، آرى ! پيروى كردن از غير شما، چيزى جز آتش جهنّم در پى ندارد".[27]

* * *